Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της Ελένης

Κλείνοντας το προηγούμενο κείμενο με την ευχή ο Σεπτέμβρης να μην είναι χάρτινος, σκέφτηκα την αντίδραση της φίλης μου της αλεφ. Δεν πρόφτασα να το αναρτήσω στην ηλεκτρονική σελίδα και και αμέσως η απάντηση.
Έχω γράψει τρία κείμενα διαφορετικά με τον ίδιο τίτλο «ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιά μου», κάποιες φορές το χαρτί μας δίνει ζωή και κάποιες άλλες γκρεμίζει τα όνειρα μας. Πριν δυο χρόνια περιμένοντας τις εκλογές, ο Σεπτέμβρης πέρασε καλυπτόμενος από προεκλογικές αφίσες, αυτό εννοούσα και ευχήθηκα να μην επαναληφθεί και φετος.
«Να κάνουμε ένα διάλειμμα. Αυτές τις μέρες του απόλυτου ψεύδους, που τα συνθήματα έχουν αντικαταστήσει το διάλογο, και οι όποιες φιλότιμες απόπειρες, ειλικρινείας, αντιμετωπίζονται δικαιολογημένα με καχυποψία, η οικονομία του λόγου αποτελεί την πιο επιθετική συμπεριφορά.
Τα πράγματα είναι απλά, ένα και ένα κάνουν δύο και όχι έντεκα όπως, καθοδηγούμενοι από την αγωνία της πλειοδοσίας προσπαθούν να μας πλασάρουν.
Τώρα που το σκέφτομαι, ξέρεις πόσους Σεπτέμβρηδες, μου έχουν κλέψει; Αυτόν το μήνα, με αρκετή δόση γλυκιάς μελαγχολίας και ανασφάλειας έκανα σχέδια, όχι για τον χειμώνα που έρχεται αλλά για το επόμενο καλοκαίρι..
Πέρασε ο Σεπτέμβρης, καλυπτόμενος από πολύχρωμες προεκλογικές αφίσες και συνθήματα. Άλλος ένας χάρτινος Σεπτέμβρης, στο βωμό της προεκλογικής μέθης.
Είναι πολύ, πότε για το βασιλιά, πότε για το βουλευτή, πότε για το δήμαρχο η τον νομάρχη, να χάνουμε τους μισούς πιο γλυκούς μήνες της ζωής μας.
Ευτυχώς που υπάρχει και το ραδιόφωνο, και όταν πέφτει το σκοτάδι, που οι συνοικισμοί των ανθρώπων γίνονται ένα σιωπηλό ερημητήριο, οι ανήσυχες ζωές φλερτάρουν με το μπαλκόνι τη θάλασσα, τα δέντρα πού φοράνε τα καφέ κουστούμια, γλυκές φωνές σφηνώνουν ανάμεσα σε μουσικά ταξίδια και πάμε…
«Πάντα εκεi. Στην πρώτη αγάπη, στο πρώτο φιλί, στην πρώτη προδοσία, στο πρώτο χαστούκι, στην πρώτη ηδονή, στο πρώτο τσάκισμα. Μια είναι η πρεμιέρα και τα περιλαμβάνει όλα. Μετά ο ηθοποιός ψιλοβαριέται. Μπερδεύει το ρόλο του, επαναλαμβάνει στη ζωή πράξεις της σκηνής και ανάποδα.. Μέχρι που ξεριζώνει τα μάτια του και, όταν συνέρχεται στο νοσοκομείο, οι φίλοι με τρόπο του εξηγούν πως δεν το λένε Οιδίποδα, παρά Μάκη, μόνο Μάκη, τα άλλα που αισθάνθηκε ήταν από τη ζωή ενός άλλου. Πάντα εκεί στις μικρές πόλεις που δέχτηκαν να μας αναθρέψουν με αντάλλαγμα ένα κομμένο ορίζοντα.»

Τα παραπάνω αποτελούν εισαγωγή γι αυτά που μου αφιέρωσε στην σελίδα της η αλεφ που επιμένει στο χαρτί.
«Κάτι σου αφιέρωσα μόλις τώρα στο μπλογκ μου, δηλαδή στο ποστ σου το χρωστώ, το δικό σου γέννησε το δικό μου. Το ξέρω ότι θα το δεις. Θα διαφωνήσεις, το ξέρεις, το ξέρω, αλλά θα το δεις.
28 Αύγουστος 2009 1:44 μμ
υπομονετικός, αινιγματικός λαβύρινθος των γραμμών μας
"Ένας άνθρωπος", γράφει ο Μπόρχες στον Επίλογο του "Ποιητή", "βάζει σκοπό της ζωής του να ζωγραφίσει τον κόσμο. Χρόνια ολόκληρα γεμίζει μια επιφάνεια με εικόνες από επαρχίες, βασίλεια, άστρα, άλογα κι ανθρώπους. Λίγο πριν πεθάνει, ανακαλύπτει ότι αυτός ο υπομονετικός λαβύρινθος των γραμμών σχηματίζει την εικόνα του προσώπου του".

ΥΓ. Καμιά φορά σκέπτομαι το πόσα του χρωστώ. Στον Μπόρχες και στον Αχιλλέα Κυριακίδη.
Αλλά το αφιερώνω στον συμφοιτητή και αείποτε φίλο μου Μάκη Αρμένη που επιμένει να μου υπενθυμίζει τον "χάρτινο Σεπτέμβρη της καρδιάς μου".
Μάκη μου καλέ, μόνο χάρτινη ίσως και να μπορώ, μονάχα χάρτινη μπορώ να αντέχω ή να καταλάβω, ξέρω κι εγώ; Εξάλλου κάτι γίνεται και με την... πηκτικότητα του αίματός μου (έτσι κι αρχίζει να τρέχει, δεν το σταματώ).
Όπως μπορεί ο καθένας, ναι; Και με ό,τι του λέει η καρδιά του.
Άντε να βγαίνει αυτός ο Αύγουστος ο αποκαλυπτικός και σκληρός. Κι ας μπει ένας Σεπτέμβρης χάρτινος, τί να κάνουμε; Αυτό ξέρω!
Όχι, δεν συμμαζεύτηκα ακόμα, σκόρπια είμαι και υποτίθεται σε "διακοπές". Αλήθεια, εσείς ξέρετε κανένα που να διακόπτει ποτέ από τη ζωή του;