Γελούν μαζί μας οι σημαίες μας

Υπάρχει απογοήτευση στον κόσμο της αριστεράς μετά την απόφαση των στρατηγών να πορευτούν σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση χωρίς αρχηγό. Εμένα με απογοήτευσε περισσότερο η αποστρατεία του Αλέκου Αλαβάνου. Η απώλεια δεν είναι μόνο για την αριστερά είναι για την πολιτική που χρόνια τώρα ψάχνει να βρει την χαμένη της τιμή. Είναι οι ώρες τέτοιες που δεν θα ήθελα να συμβάλω σ’ αυτό το κλίμα ηττοπάθειας . Ένα τραγούδι από το Στάθη για να διασκεδάσουμε τις στιγμές
«Πώς το έλεγε εκείνο το ωραίο τραγούδι; τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν για πόλεμο στο μακρυνό Ιράν, εμείς κινήσαμε έντεκα! Στρατηγοί, εννοείται. Όλοι επικεφαλής του καλού στρατιώτη Σβέικ, όστις με την ευκαιρία κουβαλάει τα άρματα, τις σημαίες, τα κατσαρολικά και τα λοιπά χρειώδη της εκστρατείας, έντεκα πάνε μπροστά κι ο Σβέικ από πίσω, έντεκα στρατηγοί, ένας παραπάνω δηλαδή, από τους Δέκα Αθηναίους ομολόγους τους, που τα έκαναν θάλασσα στις γκρίζες ζώνες της Ασπρης Θάλασσας, αντιθέτως όμως εμείς κι από πόλεμο κατέχουμε κι από στρατηγούς υπερέχουμε,
Είμαστε εμείς οι υπέρ Αχαϊκής Συμπολιτείας πολεμήσαντες - όταν ψάχνει για ήρωες το μέλλον εμάς θα δείχνει, τον Μήτσο. Όλοι για έναν κι ένας για όλους - συνωστισμός όλοι εμείς με μια ψυχή. Όλοι εμείς: ένας καλός στρατιώτης Σβέικ και μπροστά οι έντεκα στρατηγοί μας!
Λαμπροί μέσα στις πανοπλίες τους, το ένα φτερό στις περικεφαλαίες μεγαλύτερο απ' το άλλο, μέσα στα κόκκινα ντυμένοι, σωστοί Λακεδαιμόνιοι, μη φαίνονται τα αίματα, έντεκα
Στρατηγοί, ένας κι ενας! (κι ένας στρατιώτης: όλοι εμείς: ο Σβέικ), έντεκα στρατηγοί, μέγα στρατήγημα να στρατηγεύουν ένας κάθε μέρα, ώσπου να τις νικήσουμε όλες κι άλλες μέρες να μην έχουμε πια.
Κι αν γελούν μαζί μας οι σημαίες μας, είναι άριστος ο οιωνός, χαρούμενος (κι ας διαδίδουν «χαζοχαρούμενος» οι σκεπτικιστές), κι αν μπήκαν μέσα στην Πόλη οι εχθροί, φύγαμε εμείς, το σκάσαμε και τους τη σκάσαμε!
Μάλιστα σε αυτό συμφωνήσαμε όλες οι συνιστώσες, μόνον η συνισταμένη διαφώνησε: ο καλός στρατιώτης Σβέικ, no problem»

Χωρις συγκίνηση παρακολουθώ τα γεγονότα. Δυστυχώς για άλλη μια φορά με αφήνει παγερά αδιάφορο αυτή η διαδικασία. Πολύ θα ήθελα να υποστήριζα με φανατισμό ένα κόμμα, όπως υποστηρίζω την ποδοσφαιρική μου ομάδα, γιατί χωρίς τον φανατισμό να σε τυφλώνει το θέαμα είναι απογοητευτικό.
…………………………………………………………………………………………..
Στις εκάστοτε εκλογικές αναμετρήσεις δοκιμάζονται πάνω απ’ όλα οι ανθρώπινες σχέσεις.
Ποτέ οι Έλληνες δεν αντιμετώπισαν τις εκλογές με αδιαφορία. Η κρίση της πολιτικής ζωής του τόπου, ακόμη δεν έχει καταφέρει να πλήξει αυτήν την περίοδο της προεκλογικής «γιορτής».
Συμβαίνουν πολλά παράξενα σ’ αυτό το τρελό πανηγύρι που λαμβάνει χώρα κάθε φορά που καλούμαστε να αναδείξουμε τους εκπρόσωπους μας στο κοινοβούλιο ή τους τοπικούς άρχοντες στους δήμους. Βλέπεις φίλους να σε εγκαταλείπουν και εχθρούς να σε ασπάζονται. Νομίζεις πως βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο χορό μεταμφιεσμένων, με λύκους που γίνονται αρνάκια και αρνάκια έτοιμα να σε κατασπαράξουν.
Στο τέλος της γιορτής βέβαια δεν είναι όλα όπως πριν και αυτό είναι το ευεργέτημα, για μια κοινωνία που πολλά πράγματα έχει μάθει να τα αντιμετωπίζει επιδερμικά. Ψεύτικες φιλίες καταρρέουν και αναδεικνύονται οι πραγματικές. Οι σχέσεις επαναπροσδιορίζονται, απαλλαγμένες πια απ’ όλα εκείνα τα αδύνατα σημεία που κάηκαν στην προεκλογική δοκιμασία. Είναι η άλλη πλευρά μιας πραγματικότητας, που δεν της δίνουμε και μεγάλη σημασία. Μπροστά στην προεκλογική μέθη εξυψώνουμε τα φούμαρα και βάζουμε σε δεύτερη μοίρα αξίες που επί αιώνες έχουν μείνει αναλλοίωτες. Είναι αυτές οι αξίες που χαρακτηρίζουν τις σωστές ανθρώπινες σχέσεις και που κάποια στιγμή θα βγάλουν από το βάλτο την πολιτική ζωή του τόπου.
…………………………………………………………………………………………..
Επειδή χρόνια τώρα έχω πιει και έχω μεθύσει, δεν με πιάνει άλλο πλέον, το αλκοόλ αυτής της περιόδου. Το ενδιάμεσο κείμενο το έχω γράψει κάποια παραμονή περασμένης προεκλογικής περιόδου.