Βήμα βήμα, όλο και
πιο πίσω. Σιγά σιγά τον συνηθίσαμε τον πόνο. Σπασμωδικές αντιδράσεις χωρίς
συνέχεια. Ο καθένας περιμένει τους άλλους.
«Για σας ποιος θα ξεσηκωθεί;», έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο,
και ήταν αποτέλεσμα της αγίας απάθειας, και της αδιαφορίας μπροστά στα καυτά
προβλήματα που μας μαστίζουν.
Φυσάει και η
υγρασία πέρα των ορίων. Συνηθισμένος καιρός για τα κόκαλά μας. Θα έλεγα και για
το μυαλό μας, σε μια προσπάθεια να
δικαιολογήσω τα πράγματα. Η υγρασία φταίει και όχι η μαλακία. Αμφιβάλω αν
υπάρχει άλλο μέρος στην Ελλάδα με τέτοιο οδικό δίκτυο. Τώρα τι φταίει
είναι μεγάλη κουβέντα και ανώφελη.
Δεν έχω τι γράψω σήμερα. Η αγανάκτηση με οδηγεί στη
σιωπή. Τα έχουμε πει χίλιες φορές. Τι να λέμε τώρα.
Έγραφα χθες για τον τόπο, που έχει να διηγηθεί άπειρες
ιστορίες. Για τα στενά σοκάκια και τις γειτονιές, που περιέθαλψαν τις ανήλικες
αγάπες μας. Πώς να τ’ ακούσουμε έτσι
κακοποιημένα;.
«Κιτρινίζω, μου
φαίνεται, απόψε. Βαριά τα ναρκωτικά της πληροφόρησης. Η λεπτομέρεια της
λεπτομέρειας υπό το φως επιφανών αναλυτών του τίποτα. Πλανοδίων τσιρκολάνων της
άποψης και της παρέμβασης. Ευτελισμένες λέξεις, κακοποιημένες έννοιες.»
Για σας ποιος θα ξεσηκωθεί. Σε σας το λέω,
που σας έχει σκεπάσει η υγρασία. Δεν βαρεθήκατε να εντοπίζετε προβλήματα; Δεν
βαρεθήκατε τη γκρίνια; Αν έχετε αποφασίσει να πεθάνετε παρακολουθώντας,
επιφανείς αναλυτές του τίποτα που «όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν»
τουλάχιστον μη φωνασκείτε…»
Σήμερα ήθελα να
γράψω, για το μεγαλείο της σύγκρουσης, για την ελπίδα της αντίδρασης, για
τον μονόδρομο του αγώνα. Και όλα αυτά
χωρίς να περιμένουμε τους άλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου