Αηδία

Εδώ  και κάποια χρόνια,  μπορεί και να με διασκέδαζαν, στην χειρότερη περίπτωση με άφηναν αδιάφορο, σήμερα με αηδιάζουν.  Ίσως και  να  μη φταίει αυτό καθ’ εαυτό  το τελετουργικό, αλλά η ψευτιά και η υποκρισία, που διαχέεται σε όλο το μήκος και  το πλάτος του  σκηνικού, που έχει στηθεί   για την κάθε είδους τελετή.

Και ύστερα, όλες αυτές οι χιλιοπαιγμένες παραστάσεις, δεν μου προκαλούν πλέον κανένα ερέθισμα. Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω. Και είναι τέτοια η αποστροφή, που φτάνει από την «τελετή έναρξη των ολυμπιακών αγώνων», μέχρι την κοπή πίττας του συλλόγου των απανταχού της κάθε κωλοπετινίτσας.

Για να είμαστε ειλικρινείς, από την αδιαφορία μέχρι την  αηδία, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Αντιδράει κάποια στιγμή  ο οργανισμός από την επανάληψη της επανάληψης.  Ανακατεύεται το στομάχι.  Φτάνει πια  σου λέει, με  τις προκάτ ομιλίες των «επισήμων».  Τις προσφωνήσεις «μη γίνει λάθος στη σειρά και τον τίτλο». «Την πρώτη σειρά  και τα μάτια σας».

Όλα αυτά που λερώνουν τις όποιες αγαθές προθέσεις.

Συνειδητοποιώ με τα χρόνια, ότι αυτή η γενική αποστροφή μου  σε κάθε είδους τελετή, θρησκευτική, εθνική,  κοινωνική, αθλητική, από γάμο μέχρι κηδεία που λέει ο λόγος, δημιουργήθηκε  από την απόρριψη πλέον  σε ότι έχει να κάνει με το «φαίνεσθαι».

Για να είμαι πιο ακριβής: «από γάμο μέχρι κηδεία», Κυριολεκτώ! Καμία σχέση με πόνο ή χαρά. Δημόσιες σχέσεις.  Παρουσία ανταποδοτική.  Αηδία!   

Η κάθε τελετή από μόνη της  εμπεριέχει μια σκοπιμότητα, μια καπηλεία.  Η ίδια και η  ίδια  εικόνα. Επίσημοι γραβατωμένοι, δεκάρικοι πανηγυρικοί,  αγήματα και μπάντες, στεφάνια του σκοτωμού,  δοξολογίες  και αγιασμοί. Ψεύτικα τα χειροκροτήματα. Και  η έπαρση  να περισσεύει.

Η τελετή είναι επιφάνεια,  χρήσιμη για να προβάλλονται οι άρχοντες  και να χορταίνουν το λαό με λόγια και παράτες, γιατί η ουσιαστική του ένδεια  δεν μπορεί να καλυφθεί εθιμοτυπικά.

ΥΓ.Από εκμετάλλευση νεκρού, από «επίσημους» ζωντανούς πεθαμένους,  η αηδία…