Στα όνειρα έχω περισσότερες απαιτήσεις

Σήμερα  τίποτα  δεν ήθελα  να με αποσπάσει, απ’ αυτά που ζούσα μόνος μου. Μέθυσα μαζί σου. Μόνος μου.  Είναι κάποιες μέρες που τις δικαιούμαστε. Είναι δικές μας.  Τσιγκουνευόμαστε και το κλάσμα του δευτερολέπτου, χαράς ή  πίκρας. Είμαστε συγκεντρωμένοι στην εικόνα, που επαναλαμβάνεται για να περάσει στο υποσυνείδητο μας σε περίοπτη θέση . Για να μη γίνει λήθη.

Για να εξηγούμαστε! Δεν πρόκειται για εξομολόγηση. Για να μη ρωτάτε τι μου συμβαίνει, θέλω να σας διαβεβαιώσω: ποτέ δεν έχω εξομολογηθεί με την εκκλησιαστική έννοια του όρου. Έχω εξομολογηθεί σε φίλες και φίλους. Aποσπασματικά, ανάλογα πως ο καθένας είναι διαθέσιμος, τι θέλει και τι μπορεί να ακούσει. Για να γίνω πιο κατανοητός. Τι άλλο από ένα χέρι συγκατάβασης περιμένει κανείς από μια κατάθεση ψυχής; Για να το έχεις όμως πρέπει να μπορεί να σε καταλάβει ο άλλος. Υπάρχουν φίλοι αγαπημένοι που δεν μπορούν να καταλάβουν για την ερωτική απογοήτευση, γιατί απλούστατα ποτέ τους δεν βίωσαν κάτι τέτοιο. Ούτε όμως και για τη χαρά... τι χαρά. Την τρέλα του έρωτα.  Πώς να μεταφέρεις την πίκρα για την ήττα της ομάδος σου στη γυναίκα  που χασκογελάει, όχι για την ήττα αλλά γιατί ποτέ δεν έχει καταλάβει γιατί μαζεύονται εκατό χιλιάδες άνθρωποι σε ένα γήπεδο για να δουν 22 μαντραχαλάδες να τρέχουν πάνω κάτω επί ενενήντα λεπτά και να κλωτσάνε μια μπάλα. Πώς να σε καταλάβει ο πλούσιος φίλος σου που δεν ξέρει τι σημαίνει τα είσαι επτά μήνες απλήρωτος; Συμπέρασμα δεν υπάρχει εξομολόγηση εφ’ όλης της ύλης και αυτή που γίνεται στους παπάδες για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας ενώπιον του Θεού, δεν έχει νόημα. Το βάρος θα συνεχίσουμε να το κουβαλάμε ενώπιον των ανθρώπων και πρωτίστως ενώπιον του εαυτού μας. Μέρες σαν την σημερινή δεν μοιράζονται. Συνεχίζονται  και μετά το γεγονός για να σε ψηλώσουν ή να σε ρίξουν ακόμα πιο βαθιά. Στον πάτο.

Για να εξηγούμαστε: δεν βγάζω τα απωθημένα μου, απ’ αυτήν εδώ την στήλη. Με όσο επαγγελματισμό διαθέτω, προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις λέξεις, τέτοια που το προσωπικό να εισχωρεί βαθιά στο κοινωνικό, σαν μια μετάγγιση αίματος. Δεν με αφορούν μόνο, μας αφορούν.Σε έναν επίλογο παλαιοτέρου κειμένου, είχα δώσει μια εξήγηση, φαίνεται, όμως πως η περιέργεια κάποιων αναγνωστών επιβάλλει να ξαναδώσουμε εξηγήσεις.  

«Δεν ξέρω τι με έπιασε, θέλω να γράψω για τη μοναξιά του έρωτα. Την ερημιά του πλήθους και την παρηγοριά της γραφής. Το βάσανο που γίνεται βάλσαμο αλλά όμως δεν μεταβάλλει την ζωή. Μονάχα εκείνο το δηλητήριο στο αίμα μας το μετατρέπει σε τοξίνη των γραμμάτων. Κι αυτό το αντιλαμβάνεται ο τυχαίος παραλήπτης, ο ευαίσθητος. Ενώνει τα δικά του βιώματα κι είναι κι αυτό, ξέρετε, μια δύναμη, μια ζεστασιά…» Να συνεχίσω από εκεί που έμεινα. Αυτό κάνω  σήμερα, γιατί στα όνειρα έχουμε περισσότερες   απαιτήσεις.