Να περπατήσουμε

Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα, αυτά που έχω στο μυαλό μου. Επηρεάζομαι. Ξύνω πληγές και διχασμούς με τον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι με τις βαλίτσες στο χέρι περιμένοντας τη στιγμή που θα εξοστρακιστώ απ’ αυτή την βαρετή κυκλική πορεία.

Στενοχωριέμαι όταν ακούω νέα παιδιά, που δείχνουν ενδιαφέρον για την πολιτική, να περιορίζονται σε μια στείρα αντιπαράθεση, που έχει να κάνει με πρόσωπα και όχι με ιδέες. Οι συζητήσεις διακατέχονται από μια διαχειριστική λογική. Καμία ανησυχία, κανένα συναίσθημα, καμία αγωνιστική διάθεση, κανένας πόνος.
Είναι λυπηρό να αναλώνουμε το χρόνο μας σχολιάζοντας αυτά που δείχνει η τηλεόραση.  Σήμερα επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ η ανάπτυξη έντονου προβληματισμού και πολιτικού διαλόγου. Ευρύτατη κινητοποίηση των δυνάμεων, καλλιέργεια κλίματος συνεργασίας για την δημιουργία ισχυρών αντιστάσεων, προκειμένου να προστατευθεί ότι έχει απομείνει. Σήμερα επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ να πονέσουμε ξανά…
 

Το τηλεοπτικό τοπίο, που γίνεται προσπάθεια να μεταφερθεί στην κοινωνία ώστε να γίνουμε όλοι επιδερμικοί παραμερίζοντας την ουσία, πρέπει να αντιμετωπισθεί με τα ίδια μέσα, όπως τα σοβαρά προβλήματα και τα όπλα είναι αυτά που αναφέρω παραπάνω.
Η τακτική δεν φτάνει ούτε για να ονειρευτούμε, και αν μας οδηγήσει στην νίκη, πύρρειος θα είναι. Την πολιτική και τους πολίτες πρέπει να επαναφέρουμε στο προσκήνιο. Τα «Μέσα» είναι εργαλεία για να μας εξυπηρετούν, όχι να μας εξουσιάζουν.
«Ας πάμε μπροστά, ακόμα κι αν ο ορίζοντας είναι θολός και αβέβαιο το μέλλον. Ότι χάθηκε, χάθηκε, δεν ωφελεί να το μνημονεύουμε. Μια ματιά πίσω μπορεί να φέρει ανταρσία, να ξεσηκωθεί η καρδιά και να γυρέψει τα δίκια της και τότε θα φάμε δίκιο».
Η εποχή μας θέλει καθιστούς και ακίνητους, μπροστά στην τηλεόραση μας θέλει αραχνιασμένους και κλινικά νεκρούς να δουλεύουμε να πληρώνουμε να ψηφίζουμε. Μας θέλει με τις λιγότερο δυνατόν κινήσεις. Να σηκωθούμε επιτέλους όρθιοι να περπατήσουμε, αυτό από μόνο του σήμερα αποτελεί πράξη αντίστασης, μπορεί βέβαια να μην είναι κατά της αρχής, σίγουρα όμως είναι κατά του τέλους μας.
Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα αυτό που δεν μπορώ να κάνω. Είναι μαρτύριο να περιμένω το τραίνο να φανεί για να με ταξιδέψει. Είναι μαρτύριο να ονειρεύομαι τις διαδρομές ανάμεσα από μεγάλες κοιλάδες και να επιστρέφω με σιδερόμπαλα στο πόδι στις ίδιες βαρετές διαδρομές της καθημερινότητας