Η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα

Η τραγικές στιγμές που περνάει ο Λαός μας, με αναγκάζουν να επαναλάβω, αφού λέξη πλέον δεν βγαίνει από το στόμα  μου, ένα κείμενο εποχής.    Δεν θυμάμαι τότε  το ερέθισμα,   προφανώς κάτι  απ’ αυτά που ο πρόλογος αναφέρει. Σήμερα, σε άλλο χρόνο μοιάζει διαφορετικό.      

Όταν δεν έχω τι να πω καταφεύγω σε επώδυνες επαναλήψεις. Όπως και να 'χει η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα.

Κι ας ετοιμάζεσαι για χρόνια πολλά πριν για να τη συναντήσεις. Θα φτάσει μονάχα ένα τίναγμα του προσώπου σου ή μια σύσπαση του ματιού για να σε συνεπάρει η μέθη και ένα «όχι τώρα» λες και βγαίνει από στόμα ρομπότ για να σχηματιστεί το ρήγμα. Σαν σε γυαλί. Δίχως καμία πιθανότητα επανασυγκόλλησης «Μπορεί όσοι ψήφισαν Όχι», γράφει ο Θανάσης Καρτερός στην σημερινή ΑΥΓΗ «ή πολλοί από αυτούς, να έχουν στο στόμα τη γεύση της πίκρας μετά τα τελευταία. Και πολλοί από μας που χρόνια βολοδέρνουμε στην Αριστερά να είμαστε συντροφιά όχι μόνο με την πίκρα, αλλά και με την πολιτική κατάθλιψη που προκαλεί ένας επώδυνος, ταπεινωτικός, εν γένει γαμημένος συμβιβασμός. Γιατί ο ορισμός ενός τέτοιου συμβιβασμού είναι η πρόταση της κυβέρνησης στους δανειστές. Και έναν τέτοιο συμβιβασμό θα επικυρώσει η συμφωνία -αν βέβαια τελικώς υπογραφεί.

Προφανώς πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ώς εδώ -στον εαυτό μας εννοώ. Γιατί κάθε συμβιβασμός μπορεί να εξαρτάται από την ευελιξία, την πείρα, την αποφασιστικότητα εκείνων που διαπραγματεύονται. Εξαρτάται όμως κυρίως από ένα πράγμα και δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει τον Αριστερισμό για να το ξέρεις: από τον συσχετισμό των δυνάμεων. Κι εμείς, δυστυχώς, υπερτιμήσαμε τη δημοκρατία, και τη δύναμη του δίκιου αν θέλετε, και υποτιμήσαμε την ευρωκρατία και τη δύναμη του χρήματος αν θέλετε.

Μ' αυτή την Ευρώπη - Φυλακή πρέπει να ξεμπερδέψουμε ειρηνικά και δημοκρατικά μόλις σταθούμε στα πόδια μας. Γιατί δεν μπορεί να δεχόμαστε το καθεστώς βιασμού ως πάγιο, νόμιμο και ηθικό.»

Η ρωγμή είναι σε μένα είχε πει ηρωικά ο συγγραφέας Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Και δεν αρκέστηκε μονάχα σ’ αυτό, αλλά διακινδύνευσε και το 'γραψε, παραδεχόμενος μετά παρρησίας ότι:

«Βεβαίως και ολόκληρη η ζωή είναι μια διαδικασία αποσύνθεσης, αλλά τα χτυπήματα που κάνουνε τη φανερή ζημιά - τα δυνατά ξαφνικά χτυπήματα που έρχονται, η τουλάχιστον έτσι δείχνουνε από τα έξω – αυτά τα οποία θυμάσαι και βλαστημάς και σε στιγμές αδυναμίες, τα εξομολογείσαι στους φίλους σου, δεν εμφανίζουν τα αποτελέσματα τους αμέσως. Υπάρχει και ένα άλλου είδους κτύπημα που έρχεται από τα μέσα – το οποίο δεν αισθάνεσαι παρά μόνο όταν είναι πια πολύ αργά για να κάνεις κάτι, όταν συνειδητοποιήσεις τελεσίδικα ότι κατά κάποιον τρόπο δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγίνεις τόσο καλός άνθρωπος όσο ήσουν. Το πρώτο είδος σπασίματος μοιάζει να γίνεται γοργά – το δεύτερο συντελείτε σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις μα το συνειδητοποιείς εξαιρετικά απότομα».
Το πότε συντελείτε κανείς δεν είναι αρμόδιος να μας υποδείξει. Είναι αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του καθενός.
Όπως και να χει η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα.
Στο φινάλε δεν μπορείς να κρεμάσεις ταμπελάκι «προσοχή εύθραυστον». Θα την τρομάξεις, χώρια που θα έχεις χάσει τη δυνατότητα να τη γνωρίσεις όπως είναι πραγματικά, δηλαδή ίδια σαν όλους μας. Με ρήγματα τεράστια, χωρίς καμία διάθεση παραδοχής. Σε μια εποχή που έχει κάνει λαμπόγυαλα  ό,τι με αιώνες τώρα είχανε κτίσει και είχαν ελπίσει. Τρελοί όλοι μας τώρα  στο κυνήγι του χαμένου θησαυρού…»