Τέλος στα παραμύθια που μας νανούριζαν

Δεν είναι ο συμβιβασμός  μιας αριστερής κυβέρνησης, που με  γεμίζει θλίψη, είναι η ελπίδα, που πέταξε πολύ ψηλά και χάθηκε πέρα από τη γραμμή των οριζόντων. Για  όσους δεν έχουν μάθει να πληρώνουν με κομμάτια της ψυχής τους, λίγο ενδιαφέρουν αυτά που γράφω. Ο κόσμος έχει προβλήματα, νοιώθει ανασφάλεια, φόβο και μοναξιά. Μπορεί η επιστήμη να κατασκευάζει τεχνητά συκώτια, σπλήνες, καρδιές,χέρια, πόδια, αισθήματα όμως…

«Πληρώνουμε με της καρδιάς το αίμα» λέει η λαϊκή παροιμία. Τι ωραία πληρωμή. Αναλλοίωτη στους αιώνες, ασύμβατη με την πλαστικοποίηση.
Στην ραδιοφωνική εκπομπή, που με συντροφεύει αργά το βράδυ, αναρωτιέται, η γυναικεία φωνή:
«Φαντάζεστε να έρθει η ώρα που θα υπάρχουν κάρτες και γι’ αυτές τις συναλλαγές; Θα λέμε: Με πλήγωσες, χρέωσε την κάρτα της καρδιάς μου με 5.000 ευρώ. Και μετά θα τραβιόμαστε με τους τόκους»
Ευτυχώς που κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Τεχνητά αισθήματα δεν γίνεται να κατασκευαστούν, γι’ αυτά δεν έχουμε ανάγκη τη βοήθεια της επιστήμης, τα φτιάχνουμε μόνοι μας.

Θα με ρωτήσετε γιατί γράφω ακόμα,  μα  «για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου»  όπως έχει πει ο Μπόρχες. Σαφή εξήγηση, Γιατί ίσως μονάχα έτσι ν’ αντιπαλεύεται το χάος, ο χρόνος που καίτοι αθώος, μας θανατώνει απ’ τις δικές μας υποψίες. Διότι εμείς ούτε αθώοι είμαστε, ούτε ερήμην μας κυλά τελικά η ζωή. Υπάρχει κι έχει το χρώμα, το ήθος, την ιδεολογία που εμείς της δίνουμε. Έχει ακόμα κι εκείνη τη γενναία πίστη που διαθέτει τη σπάνια δύναμη να νικά τις ενοχές και το μάταιο. Αναλαμβάνει να περάσει στην αθανασία αίσθημα, δικαιοσύνη και μνήμη. Μέχρι που όλα να παραδοθούν στην συμπαντική λήθη. Είναι η προσπάθεια που μέτρησε όμως. Κι αυτές οι λιγοστές εξηγήσεις που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν. Που γράφτηκαν όμως σε ένα λευκό χαρτί για να νικήσουν τον τρόμο. Έτσι παραμένουμε αξιοπρεπείς. Στο μέτρο του δυνατού γενναίοι. Με την αλήθεια μας κι εκείνη την ύστατη προσπάθεια να νικηθούν οι ενοχές. Ποιος είπε ότι το συναίσθημα δεν έχει πολιτική πλευρά;

«Η εσωστρέφεια υπήρξε πάντα για την αριστερά νόσος ανίατη»  έγραφα παλαιοτέρα με αφορμή την αποχώρηση της ανανεωτικής πλευράς από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και όταν τα ποσοστά της εκτινάχτηκαν και ελπίζαμε στο τέλος του δικομματικού συστήματος, ακόμα και τότε, έδειχνε τα πρώτα σημάδια φαγούρας. 

Η διάσπαση που συνέβη  τότε, μας βάζει στο ίδιο έργο θεατές να παρακολουθούμε διαχρονικά   την κρίση ταυτότητας, ενός κόμματος που μοιάζει περισσότερο με ρωσική μπαμπούσκα, μόνο που τα κομμάτια που ανακαλύπτεις, το ένα μέσα στο άλλο, από καιρό δείχνουν να μην βολεύονται κάτω από την σκεπή του πιο ευρύχωρου σχήματος και αναζητούν συνεχώς μοναχικούς δρόμους. Διάσπαση στη διάσπαση, μέχρι  να φτάσουν στη διάσπαση του ατόμου.

Η τελευταία πράξη του δράματος με πρωταγωνιστή τον Αλέξη Τσίπρα, ίσως να σημάνει και το τέλος στα παραμύθια που μας να νανούριζαν τα χρόνια που προηγήθηκαν.
Παρά τα επιφαινόμενα, ο σκληρός σκελετός των δημοκρατιών αποτελείται από το υλικό των έξυπνων και αδιόρατων ολιγαρχιών...