Τελευταία αναφορά

Το τελευταίο κείμενο που έγραψα στη στήλη ήταν για την αδυναμία του τόπου να διαχειριστεί τα σκουπίδια του. Ήταν τέτοια η απογοήτευση, που για ένα και πλέον μήνα αδυνατούσα να βρω τρεις λέξεις να βάλω στη σειρά. Και τι άλλο να πεις, άδικος κόπος, σαν να σπρώχνεις με τα χέρια το σκοτάδι. Το τελευταίο κείμενο για τα σκουπίδια, ήταν αυτό που έγραψα. Το θέμα θεωρείται λήξαν για τη στήλη, όχι το πρόβλημα δεν έληξε, να είμαστε καλά να το ξαναζήσουμε.

“Δεν μπορείς να ζεις συνέχεια με το σπαθί στο χέρι, πρέπει να μάθεις να προσπερνάς” γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου. “Ακούγεται φυγομαχία, μπορεί και να είναι, όμως το ξόδεμά σου σε διαλόγους που γίνονται σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζεις, είναι σπαταλημένο νερό. Και το νερό δεν είναι ανεξάντλητο. Τρέχει εκεί από όπου πίνει το κουράγιο σου, εκεί που ποτίζονται οι γλάστρες στο μπαλκόνι σου, που γεμίζει η μικρή το νεροπίστολο, εκεί που ξεπλένεις τον ιδρώτα σου από τον έρωτα με την γυναίκα της ζωής σου. Αυτά που αν τα χάσεις από δίψα, δεν θα έχει μείνει για σένα κόσμος να αλλάξεις”.

Τέρμα με τα σκουπίδια, μας γυρίζουν πίσω, ακυρώνουν την εκρηκτική πρόοδο της επιστήμης , που τρέχει με χίλια, επισκιάζουν τον πολιτισμό και υποθάλπουν την όποια προσπάθεια αλληλεγγύης για τις γενιές που έρχονται . Μια εβδομάδα είναι αποκλεισμένος ο ΧΥΤΑ και οι εικόνες ντροπής επανήλθαν στην πόλη. Θα το ξαναπώ ακόμα και με ολοκληρωμένη διαχείριση, τα σκουπίδια θα αποτελούν ένα εφιάλτη αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία. Τα βουνά που εμφανίζονται μετά από κάθε αποκλεισμό, είναι αποτέλεσμα της συμπεριφοράς όχι κάποιων αλλά της πλειοψηφίας των κατοίκων αυτής της πόλης.

Δεν θα κλείσω με σκουπίδια. Ευτυχώς που υπάρχει και η Άνοιξη. Η Άνοιξη που συμμαχεί με την πόλη και καλύπτει τις πληγές της. Για την συνέχεια έσκαψα βαθύτερα. Από το φωτεινό δωμάτιο τράβηξα πέντε λέξεις. Δεν θέλω να γράφω για όλα, χρησιμοποιώντας την ευκολία που μου προσφέρει η επιφάνεια. Δεν θέλω να γράψω αυτά που μου υπαγορεύει ο μικρόκοσμος, που ζω. Θέλω να γράψω από εκεί ψηλά, που ίσα - ίσα τον διακρίνω, από εκείνο το σημείο που κάθε λεπτό νοιώθω αθάνατος. Να γράψω λίγες λέξεις, που δεν θα υπαγορεύονται από θυμούς, απογοητεύσεις, προσωπικές πικρίες. Λίγες λέξεις που φυτρώνουν αυθαίρετα τη στιγμή που σκέφτεσαι να αγαπήσεις τα πάντα και όλους.