Για τη Γυναίκα

Τι θέλω; Τη θέλω, ντυμένη με το άσπρο του πάγου και το κόκκινο της φωτιάς, όπως πρέπει να είναι μια ζωή, σε μια αέναη διαδικασία εναλλαγής, για να μπορείς να τη ζήσεις. Για τη γυναίκα το έγραψα πριν πέντε χρόνια το επαναφέρω 8 Μαρτίου σήμερα.

Τη θέλω για μια ζωή, ύμνο στην ελευθερία. Μισές ζωές δεν φτιαχτήκαμε για να ζούμε. Μέχρι σήμερα όλα μισά, όλο αρχές χωρίς συνέχεια, χωρίς τέλος.

Φεύγω συνεχώς. Η σιωπή δεν έφυγε, παραμένει για να δίνει δικαίωμα, σε εύκολες κρίσεις, επικρίσεις και να βγάζει πρόσημο αρνητικό, στο κλείσιμο του κάθε τέλους. Όμως την αγάπη κανείς δεν τη λογάριασε με νούμερα. Κανείς άλλος, εκτός από τον εαυτό μας, δεν μπορεί να τη γνωρίζει.

Τι θέλω; Τη θέλω, να μην κοιτάει με τα μάτια των άλλων, για να δει τι ήταν. Να μην σκεπάζεται με το σύννεφο της ενοχής όσων δεν την πίστεψαν. Να μην είναι δική μου. Να είμαστε ένα.

Όλα έχουν το χρόνο τους, το δύσκολο είναι ότι κι εγώ έχω τον δικό μου. Ψάχνω τα θέλω μου, σε λάθος χρόνο. Είναι κάτι στιγμές όμως, που συμβολίζουν το τέλος και την αρχή, που με κάνουν ευάλωτο. Υποκύπτω. Με πιάνει εκείνο το ώριμο γιατί; Μεγάλωσε κι αυτό, όπως και εγώ.

Τι θέλω; Τη θέλω χαρά γεμάτη, να μπορώ να της δώσω όσα δεν πήρα μέχρι σήμερα από μια ζωή. Να δω την αλήθεια της, που τη βασανίζει ακόμα σε λίγα τετραγωνικά, κάτω από τα «πρέπει» και τα «μη», να κάνει φτερά και να πετάξει. Θέλω το επόμενο, γιατί το τωρινό δεν της έπρεπε.

Λίγο πριν το τέλος χάνομαι μέσα σε χρόνους που δεν υπάρχεις. Βλέπω όμως παντού την ζωή, ζωή μου.

Τι θέλω;

Τη θέλω Ύμνο στην Ελευθερία και μ’ ένα κόκκινο καπέλο, τόσο κόκκινο, που να σκεπάζει όλο το γκρίζο.