Έχουμε κουραστεί, μας αξίζει κάτι καλύτερο

Με προσδιορισμένο ημερολογιακά το χρόνο, μας απομένει να προσδιορίσουμε τον τόπο, αυτήν την πόλη την απροσδιόριστη και για να μην την αδικήσω θα προτιμούσα καλύτερη να ήταν άδεια. Θα μου πείτε τώρα, αν δεν υπήρχε κόσμος πώς θα υπήρχε πόλη; Αυτό είναι άλλη ιστορία. Τα παρακάτω δεν είναι προεκλογικά, σταθερές θέσεις που έχουμε υποχρέωση να επαναλάβουμε.

Οι προσδοκίες που καλλιέργησε η προοπτική μιας αριστερής διακυβέρνησης, εξανεμίστηκαν από τους πρώτους μήνες. Εκείνα που γράφαμε τότε, θα τα επαναλάβουμε και σήμερα, με τα μάτια να είναι συγκεντρωμένα μπροστά σε αυτά που έρχονται και την ευχή να γίνει κάτι να τελειώνουμε. Δηλαδή να αρχίσουμε. Έχουμε κουραστεί, μας αξίζει κάτι καλύτερο. Αυτό που μπορεί να σταθεί ικανό για να κάνει τη διαφορά. Μια μετατόπιση όλο και ο πιο μπροστά, όλο και πιο ψηλά.

Η επιλογή της αποχής από το προσκήνιο της πολιτικής, δεν αποτελεί πρωτοτυπία, απεναντίας χαρακτηρίζει τη στάση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, που σέβονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους, που δεν έχουν την ευχέρεια να αραδιάζουν ψέματα, που αισθάνονται άσχημα αν δεν είναι συνεπείς στις δεσμεύσεις τους και αρνούνται κάθε πρωί να φορούν προσωπεία.

Σήμερα θα κάνω λόγο για κάποιους που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία, μόνο για να πανηγυρίσουν την εκλογή τους. Είναι αυτοί που για μια στιγμή, θέλουν να επιβεβαιωθούν, να ξεπεράσουν κάποιο παιδικό τραύμα, να δείξουν ότι κάτι αξίζουν. Είναι αυτοί που δεν αξίζουν τίποτα. Ενώ έχουν κινήσει γη και ουρανό για να γραφτεί το όνομα τους σε μια εκλόγιμη θέση, την επομένη δρομολογούν τις διαδικασίες που θα τους δώσουν την ευκαιρία να μην κάνουν τίποτα. Γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους ψηφοφόρους τους, απέχουν από τις συνεδριάσεις και από κάθε δραστηριότητα και ικανοποιούνται μόνο από το γεγονός που αποτελούν μέλη μιας ομάδας. Για αυτό άλλωστε και δεν παραιτούνται. Οι χειρότεροι! Για τους άλλους και τα φαινόμενα «πολιτικού» τυχοδιωκτισμού, που παρατηρούνται στην μικρή μας κοινωνία, αυτά δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογέννησης. Είναι η φυσική συνέπεια, πρόσκαιρων συμμαχιών, εξυπηρέτησης προσωπικών φιλοδοξιών, μεγάλων η μικρών συμφερόντων, που αποτελούν ξένα στοιχεία στην προσπάθεια για μια δημιουργική, προοδευτική κατεύθυνση που έχει ανάγκη ο τόπος. Στοιχεία, ξένα προς την πολιτική πραγματικότητα που επιθυμεί το σύνολο της κοινωνίας.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απαραίτητο συστατικό στη συλλογική πολιτική λειτουργία. Τα περιστασιακά πολιτικά σχήματα, και οι συμμαχίες εξυπηρέτησης προσωπικών φιλοδοξιών, εκτός από το άδοξο τέλος, ποτέ δεν προσέφερα ουσιαστικό έργο στο Λαό.
Από το αλισβερίσι που παρατηρείτε κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, μέχρι το Βατερλό που ακολουθεί στην μετεκλογική περίοδο, αποδεικνύεται ανάγλυφα πως εννοούν τη φιλία αυτοί που την επικαλούνται αλλά και τι ασημαντότητες καθορίζουν την πολιτική τους στάση.
Η πολιτική είναι στίβος δοκιμασίας, που μέσα εκεί ο καθένας καταθέτει τη ψυχή του για το κοινωνικό σύνολο. Είναι δοκιμασία ανθρώπινων σχέσεων, που ξεχωρίζει η πραγματική φιλία, που ξεχωρίζει, η εντιμότητα, η σταθερότητα, το ήθος.
Το έχω διατυπώσει με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Η ουσία είναι ότι σήμερα δεν το προσπερνάω  με αδιαφορία. Δεν αντέχω να ζω, μέσα σ’ αυτήν την ελαφρότητα του «φαίνεσθαι».
Με εννοιολογικά  θραύσματα, λαϊκίστικα στερεότυπα, γενικεύσεις αλλά και υπεραπλουστεύσεις προσπαθούν να δημιουργήσουν  μία εικόνα, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Πως λοιπόν να αντέξεις μέσα σε ένα  τέτοιο περιβάλλον ψευτιάς και υποκρισίας; Πώς ν’ αντέξεις, μέσα σε ένα  θλιβερό «φαίνεσθαι».

Πώς να αντέξεις αν δεν συγκρουστείς; Και μπορεί να χάσεις, θα κερδίσεις όμως ελεύθερες ανάσες και  κυρίως αυτοσεβασμό.