Προς τι;

Άντε τώρα να εξηγήσεις, εκείνα τα μπερδεμένα λόγια που προηγήθηκαν, σε αναγνώστες που δεν τους αφορούν. Δεν σας κρύβω, ότι κι εγώ σε άλλο χρόνο δυσκολεύομαι να τα καταλάβω.

Είναι από κείνες τις μέρες, που δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο, από εκείνο το «Προς τι», που η Κική Δημουλά, μου έμαθε να γράφω στο πανό διαμαρτυρίας, όταν οι λέξεις απεργούν. Όταν οι λέξεις, αρνούνται, να επαναληφθούν. Όταν δεν έχουν πλέον να πουν τίποτα. Όταν από την τελευταία φορά που είπαν, μαρμάρωσαν. Ούτε βήμα μπρος. Προς τι λοιπόν;

Ελάχιστες διορθώσεις. Έσβησα ένα ΚΑΙ μια και δεν είχε τίποτα να δέσει
βολεύτηκαν στη θέση του μερικά φίλεργα ΟΧΙ
και έδωσα τα κλειδιά στο ανώτατο ΠΡΟΣ ΤΙ
να μπαίνει όποτε θέλει ελεύθερα στο κείμενο, στην πρόθεση και στην υπογραφή.

Απόψε ταξίδεψα σε άγνωστο χρόνο και τόπο, στην κόλαση ή στον παράδεισο, δύο προορισμούς για τους οποίους ακόμα δεν έχω αποφασίσει. Ήταν από εκείνα τα όνειρα, που νομίζεις ότι τα έχεις ξαναδεί, απ’ αυτά που θέλεις να ξαναδείς, και με κάποιο τρόπο μαγικό το υποσυνείδητο, σου κάνει το χατίρι και τα προβάλλει όταν η ψυχή τα έχει ανάγκη. Οι αισθήσεις έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ακόμα και η όραση που ταλαιπωρείτε, από τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό πρεσβυωπίας, κατάφερε να δει . Όλα δυνατά. Με την πραγματικότητα να σκάει στη ζήλια. Πιο πολύ από το όνειρο θυμάμαι εκείνο το δέκατο του δευτερόλεπτου, που άνοιξα τα μάτια μου το πρωί. Αυτό το σχεδόν κενό χρόνου, που ονειρεύεσαι ότι ξύπνησες και ζεις μια εκδοχή του ονείρου, για άλλη μια φορά μέσα στο όνειρο. Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις αν είσαι καλύτερα εκεί που ξύπνησες ή μήπως έπρεπε να μείνεις στο χρονοχώρο του ονείρου.