Όταν το χώμα υποχωρεί

Γι’ αυτό κοιτάζω πίσω. Όχι γιατί νοσταλγώ, αλλά γιατί δεν αντέχω το βάρος του παρόντος. Γυρίζω το βλέμμα εκεί όπου τα πράγματα, όσο δύσκολα κι αν ήταν, είχαν ακόμα προσανατολισμό. Ζω σ’ έναν τόπο όπου η απάτη έγινε μέτρο ευφυΐας, κι η πολιτική σκηνή, ένα θέατρο χωρίς θεατές. Σε μια χώρα που ξόδεψε την αξιοπρέπεια της σε βουλευτικά καθίσματα, σε πρόσωπα που πλούτισαν με τη φθορά των άλλων.

Θα ήθελα να απαγορεύσω την επιστροφή. Μα το παρόν δεν αφήνει χώρο για βήματα μπροστά. Ο φόβος για το αύριο γεννιέται μέσα στη σιωπή του σήμερα, και το μέλλον μοιάζει με πόρτα που δεν ανοίγει. Κάποτε υπήρχε μια βεβαιότητα, κάθε μέρα κουβαλούσε ένα μέτρο φως παραπάνω. Τώρα, το φως λιγοστεύει, και γι’ αυτό επιστρέφω στα σκοτεινά, να το αναζητήσω.

Δεν εξωραΐζω το χθες. Το πλησιάζω όπως αγγίζεις ένα παλιό τραύμα, για να δεις αν ακόμη πονά. Η μνήμη δεν είναι παρηγοριά, είναι εργαλείο επιβίωσης. Στις αποθήκες του χρόνου στέκουν οι εικόνες, στοιβαγμένες, πρόθυμες να σου θυμίσουν πως κάποτε υπήρξες. Κι αν τις φωτίσεις σωστά, δεν σε γυρίζουν πίσω, σε επαναφέρουν στον εαυτό σου.

Σ’ αυτόν τον τόπο που το χώμα υποχωρεί, που η γη βουλιάζει κι ο λόγος έχασε το κύρος του, μόνο οι σταθερές αντέχουν, οι λέξεις που έγιναν ποίηση, οι στίχοι που κράτησαν όρθια τη φωνή.

Γι’ αυτό επιμένω να γράφω. Δυσκολεύομαι, ναι, μα ψάχνω εκείνες τις λέξεις που μπορούν ακόμη να ματώσουν. Τις λέξεις - μαχαίρια που δεν κολακεύουν, αλλά σημαδεύουν. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να ειπωθεί η αλήθεια, όταν κόβει.