Ό,τι μένει όταν σωπάσεις

Όσο περνούν τα χρόνια, μαθαίνεις να μη φοβάσαι τη σιωπή. Στην αρχή σε τρομάζει, γιατί μέσα της ακούς όσα δεν τόλμησες ποτέ να πεις. Ύστερα τη συνηθίζεις. Και κάποια στιγμή τη χρειάζεσαι. Κάποτε πίστευα πως η μοναξιά είναι τιμωρία. Τώρα τη βλέπω σαν καθρέφτη. Ό,τι κι αν κρύψεις, θα στο επιστρέψει. Εκεί, μέσα στο απόλυτο αθόρυβο, μαθαίνεις ποιος είσαι χωρίς χειροκρότημα. Δεν είναι εύκολο. Είναι, όμως, αληθινό.

Ο φόβος της μοναξιάς δεν είναι φόβος για τους άλλους. Είναι φόβος για τον εαυτό σου. Γι’ αυτό και τόσοι άνθρωποι γεμίζουν τη ζωή τους με θόρυβο, με παρέες που δεν ακούν, με λόγια που δεν λένε τίποτα. Μένουν διαρκώς «μαζί», μόνο και μόνο για να μην χρειαστεί να συναντήσουν τον εαυτό τους. Η σιωπή τρομάζει γιατί δεν έχει έξοδο κινδύνου.

Και όμως, μόνο εκεί, μέσα στην ησυχία, ξαναβρίσκεις όσους άξιζαν. Οι απόντες έρχονται ήσυχα, χωρίς δράματα. Ένα βλέμμα, μια φράση, ένας στίχος της Γώγου, «ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια». Η μοναξιά, όταν την περάσεις απέναντι, γίνεται σπίτι.

Δεν είναι ρομαντική ούτε μελαγχολική. Είναι καθαρή. Σε ξεπλένει από τη συνήθεια, σου θυμίζει τι σημαίνει να επιλέγεις. Όταν αντέξεις τη σιωπή, όταν πάψεις να φοβάσαι το μέσα, τότε αρχίζεις να ονειρεύεσαι ξανά, όχι από φυγή, αλλά από δύναμη.

Ό,τι μένει όταν σωπάσεις, είναι εσύ. Χωρίς άμυνες, χωρίς κοινό, χωρίς χειροκρότημα. Μόνο ο στόχος, πάντα εκεί που πονάει πιο πολύ:
στο μυαλό.

Η φωτογραφία είναι του Ευριπίδη Κλεόπα. Μόνο μόνος, μπορείς να την δεις.