Πατρίδα χωρίς λεζάντα

 

Μερικές φορές η πιο δυνατή σημαία είναι αυτή που δεν υψώνεται.
Γιατί η αγάπη για τον τόπο δεν μετριέται σε μέτρα υφάσματος, αλλά σε βάθος ψυχής.

Κάθε Οκτώβρη, οι οθόνες γεμίζουν σημαίες. Μπλε, καθαρές, άκαπνες. Σαν φαντάσματα που χορεύουν στο διαδίκτυο, προσπαθούν να θυμίσουν ποιος αγαπά περισσότερο την πατρίδα. Μα ο αληθινός πατριωτισμός δεν είναι θέαμα. Είναι ήσυχη στάση, σιωπηλή παρουσία, καρδιά που ξέρει. Δεν είναι φωτογραφία, ούτε διαγωνισμός υπερηφάνειας. Είναι τρόπος να στέκεσαι στον κόσμο

Εμείς, που δεν κρεμάμε σημαίες, που δεν παρελαύνουμε, που δεν δακρύζουμε ακούγοντας τον ύμνο, δεν αγαπάμε λιγότερο τον τόπο μας. Τον αγαπάμε αλλιώς. Όχι με θόρυβο, αλλά με επίγνωση. Τον αγαπάμε, μέσα από τη μουσική του Χατζιδάκι, που ψιθυρίζει την ευαισθησία των πραγμάτων και του Θεοδωράκη, που σηκώνει τη φωνή της δικαιοσύνης και της μνήμης. Μέσα από το φως του Ελύτη, τη σιωπηλή αντοχή του Ρίτσου, τα λόγια και τα έργα εκείνων που κράτησαν ζωντανή την ψυχή αυτού του τόπου χωρίς να χρειαστούν σημαίες για να το αποδείξουν.

Η αγάπη μας δεν φορά στολή. Δεν ζητά πιστοποιητικά, δεν ψάχνει εχθρούς για να επιβεβαιωθεί. Είναι αγάπη που σέβεται, που πονά, που δεν χρειάζεται να φωνάξει για να ακουστεί.

Ίσως αφήσαμε χώρο στους “υπερπατριώτες” να ντύνονται στα μπλε πάνω από τα μαύρα, όμως ο αληθινός πατριωτισμός δεν χρειάζεται στολή. Χρειάζεται ψυχή.
Πατριωτισμός είναι να επιμένεις στο φως, ακόμη κι όταν το φως μικραίνει. Να προστατεύεις τη γλώσσα, τον πολιτισμό, τη μνήμη. Να αφήνεις να σε οδηγεί η μουσική, η ποίηση. Να προσπαθείς να κρατήσεις τον τόπο ανθρώπινο.

Γιατί, όπως γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου, “όταν χρειάζεσαι λεζάντα για την περηφάνια σου, κάτι έχει ήδη χαθεί”.
Η πατρίδα δεν θέλει λεζάντα. Θέλει ψυχή και ήχο.