Γενιά της χαραμάδας

Δεν έχω γεράσει τελικά όσο σαρκάζω. Συζητάω με παιδιά στην ηλικία του γιου μου, σαν να είμαστε παλιοί συμμαθητές. Δυο ολόκληρες γενιές ανάμεσα μας και όμως τα λεγόμενα χάσματα, λες και έχουν εξαφανισθεί. Δεν είναι όπως παλιά. Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μου οι συμβουλές και οι παραινέσεις των μεγαλύτερων. Σήμερα, κάτι που εμείς αντιστεκόμαστε στο χρόνο, κάτι που αυτά βιάζονται να μεγαλώσουν, το φέραμε μια η άλλη. Τα χάσματα μεταξύ των γενεών δεν έχουν τελικά ίδια μεγέθη και η γενιά μας, που ανακάλυψε εσχάτως το διαδίκτυο, όταν τα παιδιά έχουν αρχίσει να βαριούνται, συμβουλές και παραινέσεις αντί να δώσει από ότι φαίνεται θα πάρει.
………………………………………………………………………………………….
Είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι η σύγκρουση, μεταξύ των γενεών, σιγά σιγά θα πάψει να υφίσταται και αυτό είναι φυσικό, όταν δεν υπάρχουν πλέον διακριτοί ρόλοι μεταξύ παλιών και νέων, ποιος ο λόγος του πόλεμου.
…………………………………………………………………………………………..
Αιτία για τα παραπάνω ένα μικρό κειμενάκι, μεταξύ δύο τραγουδιών από μια εξαίσια συνομήλικη, που μου κρατά συντροφιά με τις μουσικές της κάποιες δύσκολες μικρές ώρες
«Ιδού οι δημιουργικές ένοχες ενός εκδρομέα του ’60. Καλοστημένες. καλοσερβιρισμένες, έτοιμες να δεχτούν άφεση αμαρτιών. Αλλά κι εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή μας, είκοσι χρόνια αργότερα τι κάναμε; Γενιά της χαραμάδας μας λέω, γιατί η ιστορία μας χαράμισε να σκάσουμε μύτη πάνω στην τεμπελιά της. Έτσι, εφηύραμε τους εαυτούς μας την ομφαλοσκόπηση, την ψυχανάλυση, τη βαθιά σκέψη και τη βαριά ανάλυση, με ταλέντο, δε λέω, με χιούμορ, αλλά και μπόλικο σαρκασμό. Κάναμε τις πληγές μας λόγια, λέξεις, έννοιες, κάποιοι βάλαμε μουσικές, κάποιοι άλλοι φωνές, επικοινωνήσαμε και γίναμε οι αποκλειστικοί φορείς του αυστηρά προσωπικού. Δηλαδή της μοναξιάς» .