Πάντα περιμένω, να κρυώσει πόνος, αλλά και η χαρά, για να γράψω. Ακόμα και εκείνα τα «θυμωμένα κείμενα», μετά της εξατμίσεως του θυμού αποτυπώθηκαν. Διατηρώ με αυτόν τον τρόπο μια απόσταση ασφαλείας από τα συναισθήματα, που στις περισσότερες των περιπτώσεων με οδηγούν σε λάθος μονοπάτια.
Θα μπορούσα να γράψω το παρακάτω λίγο μετά το χωρισμό;
«Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα. Τίποτα δεν χάσαμε, μπορεί να υποφέραμε, αλλά κερδίσαμε. Ότι αγαπήσαμε κυκλοφορεί στο αίμα μας, ανεβοκατεβαίνει στις αρτηρίες, περνάει από τα καρδιά μας. Διεισδύει στα νέα μας συναισθήματα και μας παγιδεύει στο λάθος των συγκρίσεων. Ότι αγαπήσαμε ζει πάντα μαζί μας».
Όχι. Και αν το έγραφα δεν θα το πίστευα, ο εγωισμός που κυριαρχεί αυτές τις ώρες σε συνδυασμό με το παράπονο την αγανάκτηση, την προδοσία, δεν θα με άφηναν να δω, αλλά και να πιστέψω την αλήθεια. «Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα». Όλα κερδισμένα και με ένσημα βαρέα. Για σύνταξη βέβαια δεν γίνεται λόγος, υπάρχει και η γεροντική απασχόληση, που μπορεί να σε ξευτελίζει στα μάτια των παιδιών, η χαρά όμως εκεί στην άκρη της ζωής είναι μεγάλη.
Την ώρα του πόνου, ανασύρω πάντα από το παρελθόν τις εικόνες που αποτυπώθηκαν για τον πόνο χωρίς τον πόνο. Ξάστερες εικόνες καθαρές, με αισθήσεις και μυαλό σε θέση μάχης. Τις άλλες τις οδυνηρές τις θάμπωσε η αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου