Πάντοτε είναι καιρός για ποιητές

«Πάντοτε είναι καιρός για ποιητές», υποστηρίζει με σθένος σε μια παλαιότερη συνέντευξη του στο Βασίλη Λεβαντίδη, ο Γιώργος Χρονάς, που είχα την τύχη να γνωρίσω χθες το βράδυ και από κοντά.
«Σε μια χώρα που γέννησε την ποίηση, τα Μέσα Ενημέρωσης απαξιούν να ασχοληθούν μαζί της». Όμως πάντοτε είναι καιρός για ποιητές, ακόμα και στον εικονικό κόσμο, αυτόν της εποχής μας, που προσπαθεί να επιβληθεί, όμως:
«υπάρχει και αυτός ο κόσμος, αλλά αυτά τα σπίτια κατοικούνται στην ουσία από ανθρώπους που έχουν αισθήματα, που έχουν αίμα, που έχουν ασθενείς σε νοσοκομεία, που έχουν, κοιμισμένους ή πεθαμένους σε νεκροταφεία, αν θέλετε, που συνεχώς σκέφτονται αυτούς που έφυγαν, η προσπαθούν να τους κρατήσουν στη μνήμη τους και που προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι… Κάποιος δημοσιογράφος είπε για μένα ότι είμαι ποιητής των μικρών στιγμών των ανθρώπων, αυτών που δεν φαίνονται».
Κατά καιρούς απ’ αυτήν εδώ την στήλη, έχω γράψει για την αναποτελεσματικότητα της γραφής «και που τα γράφω με γράφουν» και απελπίζομαι και ενώ είμαι έτοιμος να παραδοθώ στην φτηνή εικόνα της εποχής, στην κυριαρχία της τηλεόρασης, στο πολιτιστικό μεσαίωνα που βιώνουμε, έρχονται, κάποιες λέξεις σοφά συνδεδεμένες, για να με κάνουν να λύσω την σιωπή και να μου δώσουν τις απαραίτητες ανάσες γι’ αυτήν την μοναχική ανηφορική πορεία.
Και ο Γιώργος Χρονάς περπατάει κοντά τριάντα χρόνια στην «οδό Πανός» χαρακτηρίζοντας την πορεία του, θρίαμβο του χρόνου πάνω στην καταστροφή του κόσμου.
Θα συνεχίζουμε και ας μας γράφουν και ας αδιαφορούν, και ας προτιμούν τον ξεκούραστο τρόπο παρακολούθησης μιας άλλης ζωής μέσα από την τηλεόραση. Θα συνεχίζουμε την μοναχική πορεία γιατί οι «μικρές στιγμές των ανθρώπων και των εξαιρετικών αισθημάτων» πρέπει να καταγράφονται. Κύριε Χρονά πάντοτε είναι καιρός για ποιητές, έχετε απόλυτο δίκιο…