Το μηδέν που γίνεται ευχή

Τα στοιχεία από την τουριστική σοδειά, για τον Μαΐο που μας πέρασε απλώς επιβεβαιώνουν την συνεχιζόμενη κρίση. Όχι ακόμα δεν πιάσαμε πάτο, ο θάνατος είναι αργός και βασανιστικός. Θα πάρει χρόνο να αντικρίσουμε το μηδέν, το μηδέν που στην περίπτωση μας, οδηγεί στην λύτρωση. Το μηδέν που γίνεται ευχή πλέον στα χείλη των κερκυραίων, για να ξαναρχίσουν την προσπάθεια. Μας τελείωσε η Κέρκυρα, δεν έχει τίποτα να πουλήσει, κανένα φρεσκάρισμα, κανένα μπάλωμα δεν μπορεί να αναχαιτίσει την κατηφόρα. Πρέπει να το αλλάξουμε το μαγαζί. Να ανασύρουμε από τις αποθήκες μας όλο το μεγαλείο, αυτό το μεγαλείο που ενέπνευσε τους ποιητές.
«Αν η σκέψη και τα ενδιαφέροντα της Κέρκυρας είναι το παρόν, η ψυχή της πλανάται στα περασμένα. Μια φορά κι’ ένα καιρό εδώ που βλέπετε… Πουθενά αλλού δεν θα δείτε τόσο έντονη αναπόληση, έντονη, όχι όμως συντριπτική. Δεν είναι η νοσηρή νοσταλγία που προκαλεί την αδράνεια. Είναι η ενατένιση ενός κόσμου, του κόσμου τους, που από μέρα σε μέρα αλλάζει και χάνεται. Τον βλέπουν, κάνουν τις συγκρίσεις τους και μελαγχολούν. Από την σκοπιά του καθένας. Μελαγχολεί ο μέσος κερκυραίος, γιατί νομίζει ότι άρχισε να κάμπτετε στους νέους ανθρώπους η παλαιά του κερκυραίου αβρότητα. Μελαγχολεί ο ευγενής γιατί ξεκληρίζεται το αρχοντολόι. Θλιμμένοι οι ποπολάροι για τα τραύματα που άνοιξε στο νησί τους ο πόλεμος. Απαρηγόρητος ο μουσικός, γιατί δεν είναι όσο έντονος ήταν άλλοτε ο μουσικός οίστρος…» απόσπασμα από ένα χρονογράφημα του Παύλου Παλαιολόγου.
Δεν έχουμε τίποτα για να πουλήσουμε, για να μεταχειριστώ την γλώσσα της αγοράς. Έχουμε όμως τέτοιο πλούτο που όχι μόνο την Κέρκυρα αλλά ολόκληρη την Ελλάδα μπορεί να ζήσει.Χθες κοίταζα από τον ανεμόμυλο το παλαιό φρούριο, που μαζί με το νέο και ότι αυτά αγκαλιάζουν μπορούν να γίνουν το σημείο αναφοράς για μια άλλη Κέρκυρα, που θα τραβήξει την προσοχή του κόσμου και θα γεμίσει προσκυνητές.