Για τον Πινόκιο δεν θα σας γράψω

Και επίσημα από σήμερα ξεκινάει η προεκλογική περίοδος. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Με παραμύθια θα την βγάλω. Συνάντησα στον διαδίκτυο, ένα σύντροφο στην ίδια θέση με εμένα. Τι να πεις και τι να γράψεις… «Είχα σκοπό να γράψω κάτι γενικό. Δεν ξέρω τι. Κάτι για αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου. Αλλά ο γιατρός μου – ο θεός να μου κόβει χρόνια, να του δίνει δέκατα – με συμβούλεψε ότι θα ήταν βαρετό. «Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τέτοια πράγματα», μου είπε. «Γράψε καλύτερα ένα παραμύθι, πάντα άρεσαν τα παραμύθια στους ανθρώπους». Έτσι λοιπόν αποφάσισα να σας πω ένα παραμύθι.
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια όμορφη γειτονιά, σε κάποια γωνιά του κόσμου. Οι κάτοικοι της ήταν περήφανοι γι' αυτή. Πίστευαν ότι ζούσαν στην πιο όμορφη γειτονιά του κόσμου – κι ακόμα το πιστεύουν. Όλα φαίνονταν τέλεια. Ήταν τόσο ευτυχισμένοι που αγνοούσαν τι συνέβαινε στον υπόλοιπο κόσμο, παρόλο που ο υπόλοιπος κόσμος δεν τους αγνοούσε. Υπήρχε όμως κάτι σ' αυτή την πόλη που έκανε τους κατοίκους της να ντρέπονται και να μην το πολυσυζητούν δημοσίως. Αυτό το κάτι ήταν μια ψυχιατρική κλινική, που φιλοξενούσε όλους αυτούς που μες στη τρέλα τους αμφισβητούσαν την ευτυχία των υπολοίπων. Πραγματικά τρελοί... Το χειρότερο απ' όλα ήταν ότι ανέβαιναν πάνω στους τοίχους της κλινικής και χάλαγαν τον κόσμο με τις φωνές τους. Λέγανε πράγματα ακατανόητα που δύσκολα θα μπορούσαν να μεταφραστούν στη γλώσσα των κατοίκων.

Κάπου-κάπου αυτοί οι τρελοί δραπέτευαν. Θυμάμαι μια φορά που είχαν κλειστεί σε μια σχολή. Από κει φώναζαν τα όνειρα τους και τραγούδαγαν τους ύμνους, που έσκιζαν τα αυτιά των ευτυχισμένων. Πολλοί θα αναρωτιέστε τι απέγιναν όλοι αυτοί οι δραπέτες όταν τους πιάσανε. Πώς τους τιμώρησαν; Έχετε ακούσει που λένε ότι η ίδια θεραπευτική αγωγή μπορεί να έχει διαφορετικά κι αντιφατικά αποτελέσματα; Κάπως έτσι έγινε κι δω. Άλλους τους επέστρεψαν στην κλινική να συνεχίσουν τη θεραπεία τους, άλλους – που ήταν σε χειρότερη κατάσταση – τους έκλεισαν στην απομόνωση για παραδειγματισμό. Η μεγαλύτερη, όμως επιτυχία των γιατρών ήταν αυτοί που σωφρονίστηκαν. Όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο, κατάφεραν να κλείσουν τα μάτια τους και να δουν την ευτυχία που έχαναν τόσο καιρό, κι έτσι αφέθηκαν ελεύθεροι.
Αυτή η ψυχιατρική κλινική ήταν το αρχαιότερο κτίριο της γειτονιάς. Η αλήθεια είναι πως κάθε γειτονιά του κόσμου είχε μια τέτοια κλινική. Ακόμα και σήμερα... Κι πάντα υπήρχαν – και υπάρχουν – αρκετοί πρόθυμοι γιατροί που προσπαθούν να τους θεραπεύσουν με τις συμβουλές τους...»
Αύριο θα συνεχίσουμε με την κοκκινοσκουφίτσα και τον κακό λύκο. Για τον Πινόκιο δεν θα σας γράψω τις περιπέτειες του τις δείχνει η τηλεόραση σε συνέχειες…