Για πιο μέλλον να μιλήσουμε

Οι σημερινοί εξηντάρηδες βρίσκονται στο προσκήνιο, ακριβώς μετά την μεταπολίτευση. Γαντζωμένοι στην εξουσία από νεαρά ηλικία, επιμένουν, με το πρόσχημα ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται. Στο διάστημα αυτό έκαναν ότι περνούσε από τα χέρι τους, προκειμένου να συνεχιστεί η ανακύκλωση από τα ίδια ξεπερασμένα υλικά.

Για ποιο μέλλον να μιλήσουμε. Όταν αυτοί από το παρελθόν επιμένουν να είναι παρόν και μέλλον. Η αρχή και  το τέλος του κόσμου, γιατί αν συνεχίσουν και με τα μπαστούνια υποβασταζόμενοι να βρίσκονται στο πηδάλιο, μόνο για τέλος μπορούμε να μιλάμε.
Στην προσπάθεια τους να παρατείνουν το χρόνο, μετέρχονται όλες τις σύγχρονες μεθόδους. «Το παιδί» λένε για τον άβγαλτο τριαντάρι, με την ψευδαίσθηση ότι όσο αυτός δεν μεγαλώνει δεν μεγαλώνουν και οι ίδιοι.
Σε ένα βαθμό το έχουν καταφέρει, έτσι γεμίσαμε τριαντάρηδες που κοιμούνται ακόμα στο παιδικό δωμάτιο και ένας θεός ξέρει πότε θα μεγαλώσουν.
Όταν θα τελειώσει αυτή η παρατεταμένη παραμονή τους. Όταν πλέον η εμμονή, να μην παραδώσουν τα όπλα θα είναι ανίσχυρη μπροστά στην βιολογική φθορά, θα έχουν χάσει και την τελευταία ευκαιρία. Οι βαλίτζες της αναχώρησης, θα είναι και πάλι γεμάτες ανησυχία και ανασφάλεια. Η προσδοκώμενη ηρεμία που είναι απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι,  δεν θα βρίσκεται στις αποσκευές τους.

Το έχουμε παρατηρήσει στα ψάρια, ανάλογα με το θαλάσσιο περιβάλλον που ζουν και μεγαλώνουν, διαμορφώνεται και το χρώμα τους. Όταν γράφω παραπάνω,   ότι υπάρχει μια γενιά, που ακόμα κοιμάται στο παιδικό δωμάτιο και ας έχει περάσει  τα τριάντα, είναι γιατί δεν διακρίνω πάνω τους χρώμα,  για να ακριβολογώ έχουν το χρώμα της γυάλας,  που  τους περικλείει.  
 

Να επανέλθουμε όμως  σ’ αυτούς που τους έβαλαν στην γυάλα. Μεγαλώσανε άκαπνοι, με χρήματα πολλά, αλλά και εφόδια, που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να τους διασφαλίσουν το μέλλον. Μπορεί οι περισσότεροι να «διασφάλισαν» τον εαυτό τους, το μέλλον αυτού τόπου του όμως, το έκαψαν.
Για πιο μέλλον να μιλήσουμε, όταν στην άκρη του τούνελ, εμφανίζονται φαντάσματα. Όταν η ανακύκλωση συνεχίζεται και συνεχίζεται και ένας θεός ξέρει, όταν η φθορά του χρόνου ολοκλήρωση το έργο της, τι μέλει γενέσθαι.
Το περιβάλλον είναι η αιτία για το χρώμα ή καλλίτερα για το άχρωμο, το επιβεβαιώνουνε τα ψάρια. Και το περιβάλλον, που μεγάλωσαν είχε τέτοια επιρροή, που δεν τους άλλαξε μόνο το χρώμα αλλά τους μετάλλαξε σε ψάρια, για να θυμηθούμε και το στρατό.
Όχι δεν φταίνε τα ψάρια, η έλλειψη αλληλεγγύης από μια γενιά που πίστεψε πως δεν θα γεράσει ποτέ, από μια γενιά που ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος, πνιγμένη στην ανασφάλεια και στον εγωισμό είναι η αιτία..