Στο δρόμο που με φοβίζει

Στο δρόμο των διλημμάτων, η διαδρομή δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Θα μου πείτε από τόσα διλήμματα περάσαμε. Από το “Καραμανλής ή Τανκς” μέχρι το “ευρώ ή δραχμή”, διανύσαμε τη μισή ζωή μας, εδώ θα κωλώσουμε; Δεν είναι το ίδιο. Το πλαστό, έκραζε από μακριά, άλλωστε τόσα χρόνια επαναλήψεις, είχε καταντήσει παρωδία. Τα σημερινά διλήμματα υπαγορεύονται από μέσα μας και είναι βασανιστικά. Ένα είναι βέβαιο:δεν έχουμε ξεμπερδέψει με τις ρήξεις. Ατομικές και συλλογικές. Όπως και να το κάνουμε δεν αρκεί να ανοίξεις το παράθυρο και να κυλήσει το φως μέσα.

Θα συνεχίσω και από διαίσθηση θα ακολουθήσω το δρόμο που με φοβίζει περισσότερο. Εκείνον που σου δίνει την δυνατότητα να δώσεις τις προσωπικές σου μάχες, εκείνες τις μάχες που έχεις την ελπίδα να βγεις νικητής και εκείνες που στο αν τις χάσεις, στο τέλος θα έχεις την δύναμη να αντέξεις την ήττα.

Θα συνεχίσουμε με προσήλωση στο στόχο. Σε εποχές με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, θα επιλέξουμε το δρόμο που μπορούμε σε κάτι να φανούμε χρήσιμοι.

Δεν θα σβήσω το παρελθόν και δεν μπορώ να συμφωνήσω πως η διάκριση Αριστεράς - Δεξιάς είναι παρωχημένη . Και αν κάποιοι επιχειρούν να τ' ανακατέψουν με ανίερες κομματικές συμμαχίες, η διαφορά προκύπτει από τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και αυτές, καμιά ταμπέλα δεν μπορεί να τις κρύψει.

Θα συνεχίσω τη διαδρομή με τα στενά παπούτσια, σαν χρέος στα παιδικό μου όνειρα,, γιατί δε μπορώ να σβήσω προς χάριν των αγορών, την πίκρα και τον ενθουσιασμό μιας εποχής, που άνθιζε η ελπίδα. Φτάσαμε μέχρι εδώ και αφήσαμε δρόμο πίσω μας, με λάθη δεν αντιλέγω. Με πίκρες και με χαρές που αν τελειώσουν θα τελειώσω και εγώ μαζί τους.

Θα συνεχίσω στα καμένα με τα παπούτσια να με στενεύουν και με σημάδια τα αρώματα - όσο έχουν απομείνει - εκείνης της παιδικής επαναστατικότητας. Με φόβο αλλά την ελπίδα πάντα παρούσα να επιμένει...