“Ο παράδεισος ήταν δικαίωμα...”

Εκεί που χρησιμοποιούσα κόφτες προτάσεις και τελείες, γέμισα μακρινάρια και ερωτηματικά. Και αυτό θα περάσει με την πρέπουσα απάθεια. Τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μου δε μου εμπνέει την έξαρση κάποιας δράσης. Ο κόσμος αισθάνεται απογοητευμένος, ταπεινωμένος και εξαπατημένος απ’ όλες τις μεριές. Μια ανυπόφορη ψευδολογία που δεν ξεγελά πια κανένα. Η εξουσία, όπως η Αγία Τριάδα. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Εμπλεκόμενα. Για άλλη μια φορά θα μαζέψω τα κατεστραμμένα σκηνικά της φαντασίας μου και θα προσαρμόσω το όνειρο επάνω σε κρανίου τόπο. Έχω ανάγκη να πιαστώ από κάποια φαντασίωση. Δεν μπορώ να παραδεχτώ πως τούτη η φτηνή και ηλίθια πραγματικότητα είναι η τελική μας μοίρα. Δεν μπορεί να εξαντλήθηκαν τα όρια μου πρέπει πάλι, έστω με κάποιο ψέμα να κινήσω την προσοχή μου, να ερεθιστώ. Γι’ αυτό χρειάζομαι, μάρτυρες στις σκηνές, της φαντασία μου.





Στη σιωπή αυτές τις ώρες και στη περισυλλογή. 

Στους ποιητές που έπνιξαν τη οργή τους, θα ακουμπήσω. Στους ποιητές εκείνους που απαίτησαν τον παράδεισο.
«Άργησα πολύ να καταλάβω» μας λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να καταλάβεις.Μια μέρα που ένοιωθα να με έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στη ψυχή μου, τράβηξα, εκεί που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτήρια, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ’κοψα και το ’φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα. Ναι ο παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία, ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν δικαίωμα.