Για τα σκουπίδια μόνο πληθυντικό να χρησιμοποιούμε

Μπορεί να έληξε η απεργία των οδοκαθαριστών, από τα σκουπίδια όμως και τη μπόχα, θα πάρει μέρες να απαλλαγούμε. Από τη νοοτροπία... χρόνια πολλά. Πέρυσι τέτοια εποχή με διαφορετική αιτία ζήσαμε έναν εφιάλτη και συμβάλλαμε και μεις σ' αυτό. Το ίδιο και φέτος. Δεν αλλάζουμε. Μόνο τα ανακυκλώσιμα υλικά αν κρατούσαμε σπίτι μας και δεν τα ανακατεύαμε με τα οργανικά, σήμερα δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Εκτός από τα οικιακά απορρίμματα - και εδώ είναι το παράδοξο - τη μεγαλύτερη συμβολή σε αυτήν την άσχημη εικόνα, έχουν διάφορες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο νησί, θα περίμενε κανείς να προστατεύσουν το χώρο τους και παράλληλα τα συμφέροντά τους.

Για τα σκουπίδια μόνο πληθυντικό μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, σε διαφορετική περίπτωση, θα γίνουμε ένα με αυτά. Η ευθύνη για τις μικρές χωματερές σε κάθε γωνιά της πόλης και της υπαίθρου, είναι συλλογική και παράλληλα ατομική. Όσο γκρινιάζουμε εναποθέτοντας την ευθύνη, με την ίδια ευκολία που πετάμε τη σακούλα των σκουπιδιών μακριά από εμάς, τόσο το πρόβλημα θα διογκώνεται.

Κυρία μου σε σας το λέω, που κρατάτε τη μύτη σας για να την προστατέψετε από την δυσωδία. Σε σας που πριν ένα δευτερόλεπτο, προσθέσατε ακόμα ένα τόνο οξύτητας στα αρώματα που αναδύουν τα απορρίμματα, κάτω από το σπίτι σας.

Βλέποντας τον όγκο των σκουπιδιών, αυτές τις μέρες που είχαν απεργία οι οδοκαθαριστές τρόμαξα, όπως τρόμαξα και πέρυσι που ήταν κλειστός ο ΧΥΤΑ Τεμπλονίου. Όχι από τα σκουπίδια. Τρόμαξα από τη συμπεριφορά των κατοίκων αυτού του νησιού ... Όχι κάποιων ασυνείδητων, αυτά τα τεράστια βουνά από σκουπίδια, δεν μπορούν να τα δημιουργήσουν κάποιοι. Αυτή η εικόνα ντροπής είναι εικόνα που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της πόλης, την παιδεία ενός Λαού, που περηφανεύεται για τον πολιτισμό του. Δεν θα συνεχίσω, γιατί αυτές οι λέξεις που βγαίνουν δεν γράφονται.

Το έγραψα και τον Ιουλίου του 2016, το επαναλαμβάνω και φέτος: Σε παλαιότερο ρεπορτάζ της κυριακάτικης «Καθημερνής» γράφει η Μαρία Κατσούνακη «Αθήνα, μια βρώμικη πόλη – δυστυχώς…», ( όπου Αθήνα βάλτε Κέρκυρα ). Πληροφορούμαστε, μεταξύ άλλων, από τους Δημάρχους της Στοκχόλμης, του Μπέρμιγχαμ και της Δουνκέρκης, την πολιτική περισυλλογής απορριμμάτων, τις μεθόδους που εφαρμόζουν, τα κονδύλια που δαπανούν. Και κυρίως: παντού υπάρχουν ειδικοί χώροι, τα σκουπίδια δεν εκτίθενται στους δρόμους, όσοι δεν υπακούουν τιμωρούνται με υψηλά πρόστιμα. Όμως οι Κερκυραίοι είναι, ως γνωστόν, «νοικοκυραίοι», γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα (Ευρωπαίο) πολίτη πώς να απομακρύνουν τη βρωμιά, να την ξεφορτωθούν, γιατί εκτός σπιτιού - διαμερίσματος, πρόκειται για μια «άλλη πόλη». Μια Κέρκυρα που ανήκει αποκλειστικά στον Δήμαρχο και στους πολιτικούς της, που δεν είναι στη δική μας δικαιοδοσία, που υπόκειται σε διαφορετικό ιδιοκτησιακό καθεστώς. Ξένο έδαφος, δηλαδή. Και συμπεριφερόμαστε αναλόγως.
Ας μην προχωρήσουμε σε πιο σύνθετες έννοιες, όπως διαχωρισμός απορριμμάτων. Γιατί τότε, αν είμαστε (πολιτειακά) υπεύθυνοι και με στοιχειώδη (αστική) αξιοπρέπεια θα πρέπει να βάλουμε τα κλάματα ως μετεξεταστέοι με ανυπέρβλητα μαθησιακά προβλήματα. Έως ότου επιτύχουμε τις επιδόσεις (όλων) των άλλων Ευρωπαίων, θερμή παράκληση προς τον Δήμο Κερκυραίων: Μήπως θα μπορούσατε κ. Δήμαρχε να εγκαταστήσετε έναν υπάλληλο έξω από κάθε κάδο, ο οποίος να αναλαμβάνει να εξυπηρετεί τους πολίτες εκείνους με ανεπτυγμένο αίσθημα καθαριότητας που σιχαίνονται να χρησιμοποιήσουν τον μηχανισμό; Και αν αυτό το μέτρο σάς φαίνεται δαπανηρό, μήπως συμφέρει καλύτερα να τοποθετήσετε ένα ηλεκτρονικό σύστημα που να αντιδρά στην εντολή «κάδε, άνοιξε». Με κίνδυνο βέβαια να εκτοξεύεται η εντολή μαζί με τα απόβλητα από τους ορόφους. Γιατί πάντα θα επιλέγουμε την πιο ξεκούραστη λύση. Γιατί πάντα «ιδιωτικό» θα σημαίνει ό,τι μας συμφέρει και «δημόσιο» ό,τι δεν μας αφορά.