Επιφάνεια! Χαρές και πανηγύρια

Τελευταίες μέρες Αυγούστου με σκέψεις φθοράς. Εδώ τα νέα είναι παλιά. Μια επανάληψη. Μια θλίψη. Μια υποβάθμιση άνευ προηγουμένου, αξιών ηθών, θεσμών, ποιότητας ζωής, μια υποβάθμιση βασανίζει την αισθητική μου . Μια υπερτίμηση του τίποτα, μια αποθέωση του δήθεν. Επιφάνεια! Χαρές και πανηγύρια.

Ας επιστρέψουμε στις ανεπίκαιρες, αλήθειες. Αυτές ισχύουν. Όπως το κίτρινο φθινοπωρινό φύλλο, που δηλώνει μοίρα πανάρχαια.
“Μαραίνεται αλλά θυμάται την άνοιξη. Πεθαίνει αλλά περιμένει την άνοιξη. Κι ας μην το αφορά. Θα είναι εκεί με άλλα φύλλα, πράσινα, νέα. Κάτι θα ’χει συμβάλλει κι αυτό στην παρουσία τους. 'Έστω και μόνο σαν λίπασμα. Παρελθούσα ή μέλλουσα ζωή...”
Έτσι γίνεται κάθε χρόνο, ο κάθε χρόνος που αποτελεί μια μικρογραφία της ζωής. Αρχίζει με τις ημέρες να μεγαλώνουν και τελειώνει στην έκλειψη του φωτός. Το φθινόπωρο είναι η τελευταία δύναμη της ζωής.
Φεύγει ο Αύγουστος, φεύγει το καλοκαίρι. Αν η μελαγχολία αναζητούσε μήνα, τον Αύγουστο θα διάλεγε.
Έχω την αίσθηση ότι η 15η Αυγούστου είναι το σημείο μηδέν του χρόνου.
Μικρός θυμάμαι, μετά την αποκορύφωση της γιορτής, τους επισκέπτες του χωριού να ετοιμάζουν τις αποσκευές της επιστροφής. «Καλό χειμώνα» μας έλεγαν κατά την αναχώρηση και χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια για να καταλάβω την ευχή.Από τις 16 άρχισα να ακούω τον ήχο του κουδουνιού του σχολείου, παρότι υπήρχε πολύς χρόνος ακόμα για την σχολική περίοδο. Ύστερα οι υποχρεώσεις, που είχαν συγκεντρωθεί, από το προηγούμενο διάστημα, με την ευκολία, που σου δίνει το καλοκαίρι όταν το έχεις μπροστά σου. «Για μετά της Παναγίας», μέχρι να γίνουν ψηλό βουνό και να μην ξέρεις από πού ν’ αρχίσεις. Έρχεται κάποια στιγμή και αυτή η στιγμή είναι τώρα. 

Μετά της Παναγίας αλλάζουν όλα; Εξαρτάται, από την προπόνηση που 'χει προηγηθεί, με σωστή προετοιμασία και αντίστροφες μετρήσεις μπορεί και να μην αλλάξουν.
Θα συνεχίσουμε με τους στίχους του Φίλιππου Γράψα, που έγινε αυγουστιάτικος ύμνος από την φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου, αποτυπώνουν την μελαγχολία αυτών των ημερών, με σκοπό να πάμε κόντρα, γιατί εκείνους τους Αυγουστιάτικους μήνες , που χάσαμε, τώρα πια δεν μας μελαγχολούν, τώρα πια μας γεμίζουν με νοσταλγία. Μπορεί κάποιους να χάσαμε, αλλά τους περισσότερους ειλικρινά σας λέω τους ζήσαμε.
“Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες σ' απόσταση αναπνοής και μ' έχασες
κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε, φθινόπωρο κι η αγάπη μας βυθίστηκε
Τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε, πιο νωρίς ήρθ' ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε
πώς χωρίσαμε με τόση ευκολία, φθινόπωρο θα πει μελαγχολία.
Σαν ένα γλυκόπικρο χειμωνιάτικο παραμύθι να το πάρετε, ένα παραμύθι που διαβάζεται το καλοκαίρι για να ξορκίσει το Φθινόπωρο, που μας μεθά όσο και αν μας φοβίζει…

Όσο μπορώ προσπαθώ, να χρωματίσω λίγο τις μέρες μας τις άχρωμες. Το καλοκαίρι φεύγει και δεν χρειάζεται να προσθέτουμε και άλλο βάρος.
Κάθε μέρα κι ένα σενάριο καταστροφής παραλύει την ραχοκοκκαλιά μας. Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις. Πως να αντέξεις αν δεν ονειρευτείς. Πώς να κρατηθείς αν δεν επαναφέρεις τα παιδικά σου «Θέλω» και δεν βάλεις πλώρη για τα ανεκπλήρωτα;