Κουραστήκαμε...

Μετά το σοκ ήρθε ο θυμός. Και όσο ο θυμός κυριαρχούσε μας κρατούσε όρθιους. Ύστερα ήρθε ο φόβος και μια απέραντη θλίψη μας καθήλωσε. Μας έχουν κουράσει όλα αυτά που ζούμε. Χρόνια τώρα κατεβαίνουμε... κατεβαίνουμε... και η σκάλα δεν έχει τελειωμό. Οι περιγραφές της κατάστασης ορατές πλέον και από το τελευταίο μάτι, δεν έχει νόημα η επανάληψη. Η ελπίδα ζητείται και πάλι, γιατί η τελευταία που κυβερνά, διαχειρίζεται πλέον μνημόνιο. Και εφαρμόζει μνημόνιο, το τρίτο, σε έναν Λαό αδύναμο, πεσμένο στο καναβάτσο απ΄ αυτά που προηγήθηκαν.

Τελειώνουν λένε τα μνημόνια τον Αύγουστο, η φτώχεια όμως παραμένει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι τις ρίζες, ούτε και τη “ψαλίδα” δεν κατάφερε να κόψει όλα αυτά τα χρόνια. Ο Λαός παραμένει ορφανός, νοιώθει προδομένος και απελπισμένος. Κατακτήσεις δεκαετιών έγιναν στάχτη. Οι ισχυροί, άπληστοι με ένα στόμα τρώνε τα πάντα. Κανιβαλίζουν πάνω από μια χώρα, που δεν ξέρω τι άλλο έχει να δώσει.

Η ριζοσπαστική αριστερά, που κυβερνάει, ποτίζει με το νερό της λησμονιάς τις ρίζες ενός συστήματος, που αποτελεί κοινό μυστικό πλέον, ότι έχει την κύρια ευθύνη για ότι μας συμβαίνει.

Μιλάει την ίδια γλώσσα με τους προηγούμενους, χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία, μετέρχεται τις ίδιες μεθόδους, για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών, που τελειωμό δεν έχουν.

Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος: μπορεί να μεταλλαχτεί ένα κόμμα σε τόσο λίγο χρόνο; ΟΧΙ δε μπορεί και αν κάποιοι βαδίζουν το δρόμο το δεξιό, αυτή ήταν ανέκαθεν η διαδρομή τους, οι περισσότεροι όμως βαυκαλίζονται με την ιδέα, ότι, αφού τελειώσουν τα μνημόνια, αφού όπως αποδείχτηκε ήταν αδύνατον να τα σκίσουν, θα μπορέσουν να κινηθούν αριστερά. Αλήθεια, όλοι αυτοί με τις καλές προθέσεις, μπορούν να φανταστούν τη χώρα ύστερα από πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας και αφού έχουν προηγηθεί άλλα πέντε; Σε ποια χώρα θα εφαρμοστεί η αριστερή πολιτική; Σε μια χώρα που πόροι και μέσα θα βρίσκονται στην κατοχή των ισχυρών; Σε μια χώρα που θα έχει ξεπουλήσει, ενέργεια, αεροδρόμια, λιμάνια, επικοινωνίες, συγκοινωνίες και ό,τι έχει σχέση με τη δημόσια περιουσία; Σε μια χώρα με πολίτες, που έχασαν την ελπίδα τους και τσακίστηκαν τα φτερά τους;

Σε μια τέτοια χώρα που θα έχει πουληθεί εξ ολοκλήρου, οι αριστεροί της κυβέρνησης δεν θα έχουν πλέον λόγο. Και καμία βεβαίως δυνατότητα να υλοποιήσουν τις καλές προθέσεις τους.

Αρχές καλοκαιριού και να σκεφτούμε τι μας αξίζει. Και δεν μας αξίζει αυτό που ζούμε. Μπορεί του χρόνου καλύτερα; Πάντα υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, κρυμμένο σε μια άκρη του προϋπολογισμού, αόρατο δια γυμνού οφθαλμού. Δεν θα τελειώσει ο κόσμος, και ας προσπαθούν να τον τελειώσουν.
Αυτές τις μέρες, υπερασπιζόμαστε, όχι τις ελπίδες και τις προσδοκίες αλλά την ανάγκη να ξεκουραστούμε για έναν ακόμα χρόνο στην σκιά ενός Ονείρου.