Μια πόλη που πνίγεται, χρειάζεται μέτρα ριζοσπαστικά

Πόλεμος έχει ξεσπάσει στο μικρόκοσμό μας, ύστερα από την εφαρμογή των προσωρινών περιοριστικών κυκλοφοριακών μέτρων στο Ιστορικό Κέντρο της Κέρκυρας. Δυστυχώς εδώ στην μικρή μας πόλη ό,τι συμβαίνει, καλό η κακό, κρίνεται με μια απίστευτη προχειρότητα. Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες, που θεριεύουν εκ του μηδενός και γίνονται προβλήματα πρώτου μεγέθους. Σάμπως ο δαίμων της καθημερινότητας να πλάθει καταστάσεις για να βρίσκουν δουλειά οι άεργες ψυχές.

Δυστυχώς μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης άρνησης και μιζέριας, είναι δύσκολο να σταθεί λόγος σοβαρός. Δεν θα ενταχθώ σε καμία από τις αντιμαχόμενες πλευρές. Για τον τρόπο που εφαρμόστηκαν αυτά τα μέτρα έχω τις ενστάσεις μου, αν περιοριστώ όμως σε αυτές, θα χάσω το δάσος, άλλωστε η πόλη δεν χρειάζεται προσωρινά κυκλοφοριακά ημίμετρα, που θα αντιμετωπίσουν την πίεση μιας συγκεκριμένης χρονικής στιγμής. Μια πόλη που πνίγεται χρειάζεται ριζοσπαστικά μέτρα. Αυτό που θέλουμε είναι μια πόλη, χωρίς Ι.Χ χωρίς δίκυκλα, και πρωτίστως χωρίς τουριστικά λεωφορεία. Όμως δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Αλήθεια έχουμε συνειδητοποιήσει που οδηγείται αυτή η πόλη; Πνίγεται, με χαμένη ταυτότητα και χωρίς προσανατολισμό, καταστρέφει ό,τι εδώ και αιώνες έχει κερδίσει. Αν δεν αντιδράσουμε άμεσα σε λίγο η κατάσταση δεν θα έχει επιστροφή.
Έγραφα σε προηγούμενα κείμενα , ότι η Πόλη άλλαξε χέρια. Η Κυβέρνηση, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι φορείς και πρωτίστως η ίδια η κοινωνία, δείχνουν ανήμποροι να την προστατεύσουν. Νέοι “προστάτες”, την εκμεταλλεύονται, αδιαφορώντας για την ταυτότητα της, για τον πολιτισμό και την ιστορία της. «Μαγαζιά ανοίγουν, κλείνουν, χρεοκοπούν, ξεπλένουν χρήμα, φτιάχνουν φωλιές για τον κόσμο των χασομέρηδων, αλλά και της νύχτας και των συναλλαγών της». Μια πόλη γεμάτη μπαρ, καφέ και φαγάδικα, που διώχνουν τους μόνιμους κατοίκους και καταλαμβάνουν κάθε σπιθαμή του δημόσιου χώρου. Μια πόλη που κυκλοφορούν τεράστια τουριστικά λεωφορεία ανοικτού τύπου και κλειστού, που δημιουργούν κυκλοφοριακό έμφραγμα. Μια πόλη που οι τελευταίοι θύλακες καλοκαιρινής αναψυχής, όπως το “Μον Ρεπό”, τα “μπάνια του Αλέκου” και το Βίδο αρχίζουν να αποκτούν πριβέ χαρακτήρα, διώχνοντας τους παραδοσιακούς ντόπιους επισκέπτες.
Μια πόλη που η εξάπλωση του τρόπου ενοικίασης κατοικιών Airbnb, αλλοιώνει κάθε γωνιά της παραδοσιακής γειτονιάς, υπερβαίνει τη φέρουσα ικανότητά της και την αφήνει απροστάτευτη.
Μια πόλη Γιουσουρούμ, από τα τουριστικά καταστήματα, που αντί για την προβλεπόμενη εξωτερική προσθήκη, καταλαμβάνουν το μισό δημόσιο δρόμο, προσβάλλουν βάναυσα την εικόνα της πόλης.
Μια πόλη που ... και άλλα πολλά κακά.
Φυσικά και δεν θέλουμε μια πόλη νεκροταφείο. Θέλουμε μια πόλη μπροστά, όχι του 2023 αλλά του 2030 . Μια πόλη σύγχρονη, ζωντανή, βιώσιμη, φιλική για τους κατοίκους της και για τους επισκέπτες. Μια πόλη καθαρή.
Θέλουμε και μπαρ και καφέ και φαγάδικα και τραπεζάκια έξω. Δεν θέλουμε όμως αυτός που έχει άδεια για δέκα τραπέζια να βγάζει εκατό και να εκμεταλλεύεται κάθε σπιθαμή δημόσιου χώρου. Δεν θέλουμε ηχορύπανση και απαιτούμε να εφαρμοστούν κανόνες λειτουργίας. Να μπορούν να την περπατήσουν την πόλη, να την δουν, να την ζήσουν, να την χαρούν και οι μόνιμοι κάτοικοι και οι επισκέπτες.
Δεν θέλουμε η εμβληματική εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, να γίνει μαγαζί γωνία, για πλούσιους επισκέπτες.
Θέλουμε χώρους πολιτισμού. Είναι ντροπή για την Κέρκυρα το Δημοτικό μας Θέατρο. Να μην αναγκάζονται ποιοτικές θεατρικές παραστάσεις να δίνονται σε ακατάλληλους υπαίθριους χώρους.
Τα αυτονόητα ζητάμε. Και πολλά άλλα που τα ξέρουμε όλοι.
Να προστατεύσουμε την πόλη που κληρονομήσαμε και γι΄ αυτό να σταθούμε αλληλέγγυοι για τις επόμενες γενιές, ώστε και αυτές να έχουν την ευκαιρία να την γνωρίσουν και να τη ζήσουν. Να μη βρουν χαλάσματα...