Άντε να γράψεις Αύγουστο και να ξημερώνει Σεπτέμβρης…
Δεν θα γράψω για τον Στέφανο Κασελάκη. Ποιος είναι ο κ. Κασελάκης; Είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να δώσει προοπτική, σε έναν ηττημένο πολιτικό χώρο. Έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, νέος, λαμπερός, επιτυχημένος, αυτοδημιούργητος, μορφωμένος, που γίνεται ανάρπαστος στην αγορά. Είναι ο άνθρωπος, που ήρθε από το πουθενά για να προκαλέσει αναστάτωση, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο.
Θα γράψω για το φαινόμενο που κυριαρχεί στην εποχή μας, την εμπορευματοποίηση των πάντων. Δυστυχώς η παθογένεια της πολιτικής και της ιδεολογίας, μας μεταφέρει σε μια μεταπολιτική εποχή, εκεί, που οι επιλογές προσώπων δεν γίνονται με πολιτικά κριτήρια.
Μόλις πριν λίγες μέρες, ο κ. Κασελάκης έγινε γνωστός και όμως πολλοί είναι αυτοί, που έχουν εκφράσει τον θαυμασμό και την συμπάθεια τους. Δυστυχώς ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αηδιασμένο από την πολιτική πραγματικότητα, συντάσσεται με ό,τι του δίνει κάποια ελπίδα, ακόμα και άσχετο με την πολιτική ή την ιδεολογία.
Σήμερα η αριστερά στην Γαλλία, έχει εξαφανιστεί, ήρθε ένας Μακρόν από το πουθενά και έγινε κυρίαρχος.
Και ο κ. Κασελάκης, από το πουθενά ήρθε και έχει πολλές πιθανότητες να έχει μια καλή παρουσία στις εκλογές για ανάδειξη αρχηγού στον ΣΥΡΙΖΑ, τόσες, που μπορεί να υπερκεράσει τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, επιβεβαιώνοντας έτσι τον θρίαμβο της επικοινωνίας απέναντι στην πολική, αλλά και την εξαφάνιση κάθε έννοιας της αριστεράς απ’ αυτό που εκφράζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
…Ψάχνω κάτι να με εμπνεύσει , όχι να γράψω, να ξεσηκωθώ. Πρώτα χρειάζομαι κάτι να μου δώσει πάθος , να βάλει φωτιά στην άκρη μου για να δω που θα φτάσει. Και εγώ με την σειρά μου, όχι με ωμές αλήθειες αλλά με όμορφα ψέματα να προσπαθήσω να φτιάξω την αυριανή πραγματικότητα. Τις μέρες του απόλυτου ψεύδους, που τα συνθήματα έχουν αντικαταστήσει το διάλογο και η επικοινωνία την πολιτική, οι όποιες φιλότιμες απόπειρες ειλικρίνειας, αντιμετωπίζονται με καχυποψία, η οικονομία του λόγου αποτελεί την πιο επιθετική συμπεριφορά.
Πάμε λίγο πίσω, να κάνουμε ένα διάλειμμα.
Τώρα που το σκέφτομαι, ξέρετε πόσους Σεπτέμβρηδες, μου έχουν κλέψει; Αυτόν το μήνα, με αρκετή δόση γλυκιάς μελαγχολίας και ανασφάλειας έκανα σχέδια, όχι για το χειμώνα που έρχεται αλλά για το επόμενο καλοκαίρι…
Ευτυχώς που υπάρχει και το ραδιόφωνο... “και όταν πέφτει το σκοτάδι, που οι συνοικισμοί των ανθρώπων γίνονται ένα σιωπηλό ερημητήριο, οι ανήσυχες ζωές φλερτάρουν με το μπαλκόνι, τη θάλασσα, τα δέντρα πού φοράνε τα καφέ κουστούμια, γλυκές φωνές σφηνώνουν ανάμεσα σε μουσικά ταξίδια και πάμε…”
«Πάντα εκεί. Στην πρώτη αγάπη, στο πρώτο φιλί, στην πρώτη προδοσία, στο πρώτο χαστούκι, στην πρώτη ηδονή, στο πρώτο τσάκισμα. Μια είναι η πρεμιέρα και τα περιλαμβάνει όλα. Μετά ο ηθοποιός ψιλοβαριέται. Μπερδεύει το ρόλο του, επαναλαμβάνει στη ζωή πράξεις της σκηνής και ανάποδα... Μέχρι που ξεριζώνει τα μάτια του και, όταν συνέρχεται στο νοσοκομείο, οι φίλοι με τρόπο του εξηγούν πως δεν το λένε Οιδίποδα, παρά Μάκη, μόνο Μάκη, τα άλλα που αισθάνθηκε ήταν από τη ζωή ενός άλλου. Πάντα εκεί στις μικρές πόλεις που δέχτηκαν να μας αναθρέψουν με αντάλλαγμα ένα κομμένο ορίζοντα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου