Πήγα και ψήφισα χθες για την αριστερά που σας έλεγα. Όχι δεν είμαι με το Κασελάκη , ούτε και με κανέναν υποψήφιο. Επέλεξα τον Τσακαλώτο, κρίνοντας ό,τι αντιπροσωπεύει ότι αριστερό έχει απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν επέλεξα πρόσωπο, επέλεξα πολιτική. Δυστυχώς στην μεταπολιτική εποχή μας, μια τέτοια επιλογή δεν είχε καμία τύχη.
Σε ένα πρόσφατο κείμενο, είχα αναφερθεί στο φαινόμενο «Κασελάκης», στον άνθρωπο που μας συστήθηκε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πριν λίγες μέρες και έγινε γνωστός με απίστευτη ταχύτητα στο ευρύ κοινό. Δεν έγινε γνωστός για την πορεία και την προσφορά του μέσα στην κοινωνία, δε μάγεψε ένα πολύ μεγάλο τμήμα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ που τον ψήφισε για αρχηγό, για τις θέσεις του, την πολιτική του ταυτότητα, την ιδεολογία του, το μάγεψε γιατί είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά για να παρηγορήσει έναν ηττημένο πολιτικό χώρο. Νέος, λαμπερός, επιτυχημένος, αυτοδημιούργητος, μορφωμένος, που γίνεται ανάρπαστος στην αγορά. Είναι ο άνθρωπος, που ήρθε από το πουθενά με κεντρικό σύνθημα να νικήσει τον Μητσοτάκη, λες και αυτό είναι το μοναδικό ζητούμενο σήμερα για την αριστερά, να κυβερνήσει με κάθε τρόπο έστω και δεξιά.
Μα αν θέλαμε έναν νέο Μητσοτάκη γιατί δεν κρατάμε αυτόν που είναι και ορίτζιναλ.
Να το πάρουμε απόφαση, στην εποχή της εμπορευματοποίησης των πάντων, με κυρίαρχα στοιχεία την παθογένεια της πολιτικής και της ιδεολογίας, θα πρέπει να συμβιβαστούμε με ηγέτες κλώνους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ο Κασελάκης δεν είναι γέννημα της κοινωνίας, είναι ένα παιδί του σωλήνα, που ήρθε για να δώσει τέλος στην αριστερά και να μας μεταφέρει σε μια μεταπολιτική εποχή, εκεί που οι επιλογές προσώπων δεν γίνονται με πολιτικά κριτήρια, επιβεβαιώνοντας παράλληλα τον θρίαμβο της επικοινωνίας απέναντι στην πολιτική, αλλά και την εξαφάνιση κάθε έννοιας της αριστεράς απ’ αυτό που εκφράζει - όσο έχει απομείνει - το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Τώρα εμείς του '60 οι εκδρομείς, που θέλουμε να πεθάνουμε στον ίσκιο ενός ονείρου, στην άκρη μιας ιδέας, στην αγκαλιά μιας λυτρωτικής ψευδαίσθησης, γελασμένοι, κοροϊδεμένοι, γοητευμένοι από ένα θαύμα που δεν καταφέραμε, είμαστε από χέρι χαμένοι . Χαμένοι γιατί αρνούμαστε να κάνουμε τέτοιες παρέες, γιατί τη θέση μας την διεκδικούμε και την απαιτούμε γιατί δεν γλύφουμε, δεν παρακαλούμε, δεν ξεπουλάμε ότι καταχτήσαμε. Καλλίτερα γενναίοι και ηττημένοι παρά «νικητές» και ταπεινωμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου