Κάποια στιγμή πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Όλα μαζί τα χρώματα ένα γκρίζο σύννεφο κάνουν και εμείς θέλουμε να τα βλέπουμε στο τόξο του ουρανού σε μια σειρά, ξάστερα και καθαρά.
Για το κόκκινο της φωτιάς λέγαμε, δεν πρόκειται για πάθος, αλλά για την ίδια τη ζωή, όπως την ονειρεύτηκα. Γιατί το κόκκινο δεν είναι χρώμα, είναι επιθυμία και ανεκπλήρωτο. Τελικά το κόκκινο δε φορέθηκε ποτέ. Και όσοι το έκαναν σημαία, και τραγούδι, ( Avanti o popolo, alla riscossa, Bandiera rossa…), πολύ γρήγορα το μουντζούρωσαν. Είτε το σκέπασαν με μαύρο, είτε το ξέβαψαν τόσο, που να αποκλείει κάθε δικαίωμα στο όνειρο.
Όμως οι αγάπες και αυτές που τις σκεπάζει δέκα μέτρα χιόνι, δε φεύγουν. Που πάει κανείς όταν φεύγει; Θα με ρωτήσετε. Θα σας παρηγορήσω και πάλι. Η αγάπη μας δεν χάνεται, όπως δεν χάνεται το φως και ας βασιλεύει κάποιες ώρες παριστάνοντας την νύχτα. Πώς να χαθεί λοιπόν εκείνο που πρόλαβε και τρύπωσε για τα καλά μέσα μας;
Και όταν κάποιος φεύγει πάλι στην καρδιά μας πάει.
Από αλλού ξεκίνησα και αλλού το πάω.
Έβαλα Μπαχ. «Η μουσική με μαλακώνει, ανοίγει δρόμους μέσα μου. Η μουσική μαγεύει ακόμα και τα φίδια, υφαίνει υπόγεια δίκτυα που αγκαλιάζουν τη ζωή. Η μουσική ανασηκώνει τις εσωτερικές ομίχλες και ξυπνά αισθήματα ακριβά, πολύτιμα και δημιουργικά σαν πλοηγός σε νεκρή θάλασσα»
Καλά υπάρχει Αριστερά και στον έρωτα; Όχι αυτή της πολιτικής, αυτή της παιδικής αθωότητας. Εκεί βρίσκεται πάντα στη θέση της καρδιάς. Γιατί ο έρωτας είναι δύο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου