"Είναι κακό στην άμμο να κτίζεις παλάτια..."

Κυριακή σήμερα, θα ξεκινήσουμε από εκείνη την έξυπνη πόλη, που είχε έναν φωτισμένο Δήμαρχο, παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους Δήμους της Χώρας. Για τις επιδόσεις του ανταμείφτηκε από το κόμμα της Ν.Δ στο οποίο ανήκει, πρώτα με την προεδρεία της ΚΕΔΕ και εν συνεχεία με τη θέση του Υπουργού ψηφιακής διακυβέρνησης. Για τα Τρίκαλα ο λόγος και για τον επιτυχημένο Δήμαρχο Δημήτρη Παπαστεργίου, που μεταξύ άλλων άνοιξε το δρόμο για το ελεύθερο ασύρματο δίκτυο wifi, κάτι που πολύ αργότερα έκαναν δεκάδες άλλοι δήμοι.

Η κακοκαιρία των τελευταίων ημερών επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το άσμα, «είναι κακό στην άμμο να κτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια κομμάτια…» Όπως και τα έκανε στη Θεσσαλία στην Αττική και σε όποιο μέρος της χώρας χτύπησε.
Αναφέρομαι στα Τρίκαλα, επειδή έχει χαρακτηρισθεί έξυπνη πόλη, μόνο που η εξυπνάδα της, δεν την προφύλαξε από την κακοκαιρία. Γιατί δεν είναι εξυπνάδα να λειτουργείς με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και στην πρώτη ισχυρή βροχόπτωση να χρειάζονται βάρκες για να κυκλοφορήσεις ή πιο σωστά για να σώσεις τη ζωή σου. Πόσο έξυπνη μπορείς να χαρακτηρίσεις μια πόλη που δεν αξιολογεί τις προτεραιότητές της και κτίζει παλάτια στην άμμο; Μην ξανακούσω για τα Τρίκαλα.

Δε σας κρύβω, δυσκολεύομαι σ’ αυτήν την καθημερινή επικοινωνία. Αφαιρώ λέξεις, διαφοροποιώ τη σειρά, αυθαιρετώ, χρησιμοποιώντας πολλές φορές, αδόκιμους όρους, όχι για να πρωτοτυπήσω, αλλά για να κρατήσω στη ζωή λέξεις, που απ’ την κατάχρηση αδυνατούν να αποδώσουν το πραγματικό τους νόημα. Μακάρι να υπήρχαν λέξεις να περιγράψουν όλον αυτόν τον παραλογισμό. Σιγά μη τρυπούν τα λόγια, το χοντρό πετσί τους. Τα γράφουμε για να ξεθυμάνουμε. Σαν άσκηση αναπνοής να το εκλάβετε. Απέναντι σε τέτοια φαινόμενα τα λόγια περιττεύουν. Και αν εμείς τα ξοδεύουμε, είναι για εσωτερική κατανάλωση.
Αν έχεις να κάνεις με τέτοια φαινόμενα, σηκώνεις τα χέρια ψηλά και παραδίδεσαι άνευ όρων, ή «Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο…»
«Ό, τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο, οι πικραμένες καρδιές το ξέρουνε μόνο…» Για να κλείσουμε και το τραγούδι.