είμαστε απόντες

Στο ίδιο ο πνεύμα και σήμερα με κάτι παλιό που συμπληρώνει τις ανησυχίες μου, και επιβεβαιώνει τους φόβους μου.
Ο σύγχρονος πολιτισμός χτύπησε το κεφάλι μου. Αναρωτιέμαι, ποσά μπορεί ακόμα να χωρέσει χωρίς να σπάσει. Για την ώρα χάνω αρμαθιές κλειδιά και κινητά.
…………………………………………………………………………………………..Χθες έκανα 25 λεπτά από το Σορόκο στην Πλατυτέρα, όχι με αυτοκίνητο αλλά με μοτοσικλέτα! ………………………………………………………………………………………….
Και αυτό είναι το γαμώτο κάναμε τόση προσπάθεια για να επιστρέψουμε στις πεζοπορίες; Η «ανάπτυξη» είναι δυσανάλογη τελικά με την ποιότητα της ζωής μας.
………………………………………………………………………………………….
Δυστυχώς αυτό το περιβάλλον της μιας χρήσεως, είναι δικό μας δημιούργημα. Δικό μας έργο. Και ας αρνούμαστε σήμερα να παίξουμε.
«Ποιος μας χρειάζεται σ’ αυτόν τον κόσμο; Ποιος θέλει δίπλα του, κοντά του ανθρώπους με ίσκιο και δροσιά; Όλα είναι μιας χρήσεως. Και τα αισθήματα. Πληκτρολογείς το ΡΙΝ και η εικονική πραγματικότητα σε απαλλάσσει από τον κόπο του σχετίζεσθαι. Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, αυτή μας φτύνει, μας διαψεύδει, μας εκτροχιάζει. Τι κι αν σκαλίζουμε την πέτρα; Το τελικό άγαλμα θα είναι από πλαστικό και θα φλέγεται φωτίζοντας τους νέους γκρεμούς των τοπίων που αγαπήσαμε, επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε, και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου».
…………………………………………………………………………………………..
Αυτά που μονολογεί η συνομήλικη μου κυρία, το βραδύ που πέφτει το σκοτάδι, που κοπάζει ο θόρυβος, και μπορεί να ακούσει τη φωνή της. Αυτά μονολογούμε, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις πράξεις μας και δεν υπάρχει θυμός, για να μας φρενάρει.
…………………………………………………………………………………………..
Το ποτάμι της «Ανάπτυξης» υπερχείλισε και απειλεί πλέον να μας πνίξει