Ποιο παιδί η «το Μάη βύζαινε»

Το έχω γράψει έτσι, το έχω γράψει αλλιώς. Πλάγια, ορθά κοφτά, επιτέλους! Πότε θα αποφασίσει η ένδοξη γενιά του Πολυτεχνείου, να δώσει την σκυτάλη; Πότε θα αποφασίσει να δώσει αέρα στα παιδιά της να μεγαλώσουν; Πότε θα αντιληφθεί ότι πέρασε από τα στάδιο της νέας γενιάς. Μεγάλωσε και μυαλό δεν έβαλε.
Οι σημερινοί εξηντάρηδες βρίσκονται στο προσκήνιο, ακριβώς μετά την μεταπολίτευση, γαντζωμένοι στην εξουσία από νεαρά ηλικία, και επιμένουν, με το πρόσχημα ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται. Στο διάστημα αυτό έκαναν ότι περνούσε από τα χέρι τους, προκειμένου να συνεχιστεί η ανακύκλωση από τα ίδια ξεπερασμένα υλικά.
Για ποιο μέλλον να μιλήσουμε. Όταν αυτοί από το παρελθόν επιμένουν να είναι παρόν και μέλλον. Η αρχή και τέλος του κόσμου, γιατί αν συνεχίσουν και με τα μπαστούνια υποβασταζόμενοι να βρίσκονται στο πηδάλιο, μόνο για τέλος μπορούμε να μιλάμε.
Στην προσπάθεια τους να παρατείνουν το χρόνο, μετέρχονται όλες τις σύγχρονες μεθόδους. «Το παιδί» λένε για τον άβγαλτο τριαντάρι, με την ψευδαίσθηση ότι όσο αυτός δεν μεγαλώνει δεν μεγαλώνουν και οι ίδιοι.
Σε ένα βαθμό το έχουν καταφέρει, έτσι γεμίσαμε τριαντάρηδες που κοιμούνται ακόμα στο παιδικό δωμάτιο και ένας θεός ξέρει πότε θα μεγαλώσουν.
……………………………………………………………………………
Αυτή γενιά Πίστεψε, περισσότερο από κάθε γενιά περασμένη και επόμενη στο χρήμα και το έδωσε απλόχερα σκέτο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να γίνουν όλα σε ένα, ανάγκη, αγάπη, ζεστασιά επικοινωνία. Έκανε ότι είναι δυνατόν για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά της. Ανασφαλείς με τους εαυτούς της, δεν τους έδωσε ούτε μια ευκαιρία. Όρθωσε τοίχους σε οποιανδήποτε θέση ευθύνης και τώρα ανησυχεί για το μέλλον.
…………………………………………………………………………
Θα τιμωρεί μέχρι τα βαθιά γεράματα γι’ αυτήν, την συμπεριφορά. Θα ξεχάσει, την ιδιότητα του συνταξιούχου. Θα δουλέψει όλα τα χρόνια της ζωής και ακόμα δεν θα έχει ξοφλήσει.
……………………………………………………………………………
Όταν θα τελειώσει αυτή η παρατεταμένη παραμονή της. Όταν πλέον η εμμονή, να μην παραδώσει τα όπλα θα είναι ανίσχυρη μπροστά στην βιολογική φθορά, θα έχει χάσει και την τελευταία ευκαιρία. Οι βαλίτζες της αναχώρησης θα είναι και πάλι γεμάτες ανησυχία και ανασφάλεια. Η προσδοκώμενη ηρεμία που είναι απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι δεν θα βρίσκεται στις αποσκευές της.
.