Η ζωή που δεν τολμήσαμε

Άνοιξη αναποφάσιστη, μπαινοβγαίνει στη ζωή μας, για να μας θυμίζει, που και που αυτά που είχαμε και χάσαμε. Σε μια προσπάθεια να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Πολυτραυματίας ετούτη η χώρα, και το αποτέλεσμα, πάντα μια τρύπα στο νερό. Μάσκες οι νόμοι και η παρανομία βασίλισσα κρυμμένη πίσω τους, χορεύει αδιάφορη στο πραγματικό καρναβάλι της καθημερινότητας. Τι κάνουμε εμείς; Χειροκροτούμε και επιβραβεύουμε, πίνοντας κάθε τόσο το νερό της λησμονιάς. Εσχάτως προσφέρουμε και τον μισθό μας, που δεν μας φτάνει για να συγκινήσουμε τον πρωθυπουργό…
«Κάντε τόπο να περάσει η Ελλάδα» δήλωνε από την θέση της αντιπολίτευσης πριν ένα χρόνο ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεότερος και μείς βεβαίως αδιαμαρτύρητα ανοίξαμε το δρόμο για να περάσει, όπως το κάναμε παλιότερα και για τον πατέρα του, όπως το κάναμε και για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και εν συνεχεία για τον ανιψιό του. «Κάντε τόπο να περάσουμε εμείς γιατί εμείς είμαστε η Ελλάδα», εσείς περιμένετε τη σειρά σας, για να χειροκροτήσετε. Και μείς με τη λήθη να έχει σβήσει και τα πρόσφατα, το κάνουμε και ας μην θέλουμε να είναι η Ελλάδα μια οικογενειακή υπόθεση. Ας μη θέλουμε, βέβαια είναι σχήμα λόγου, γιατί θέλουμε και δεν θέλουμε. Έτσι θα πορευτούμε και ας λέμε το αντίθετο, δεν θα γλιτώσει η Ελλάδα αν δεν απαλλαγεί πρώτα από μας.
Γιατί λέτε με απασχολούν οι ηλικίες; Γιατί λέτε τα βάζω με την ηλικία μου; Προσπαθώ να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γιατί… Κακή ηλικία η μεσαία, μάχεται χωρίς όνειρα χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς στόχο. Έχουμε φύγει και επιμένουμε ότι είμαστε εδώ. Δυστυχώς η ζωή που δεν τολμήσαμε βρίσκεται καταχωνιασμένη σε κείνα τα χαρτόκουτα «Νουνού», βαθιά πίσω στο πατάρι. Εκεί θα μείνει. Θα την βρουν όταν θα πάμε στο ουράνιο ταξίδι και θα δουν πόσο λάμπει το μυστικό, ευτυχώς δεν θα είμαστε εκεί να χρεωθούμε την δειλία μας.
Με μισόλογα κρύβουμε την ανασφάλεια μας και υπερασπιζόμαστε την ύπαρξη μας.

Οι συχνές αναφορές στο χρόνο στην ηλικία και στη γενιά μας, είναι γιατί περίμενα περισσότερα. Τι κάνουμε; Και δεν ρωτάω ούτε την προπολεμική ούτε την νέα γενιά της τηλεόρασης. Ρωτάω εμάς που δεν μεγαλώσαμε με την τηλεόραση. Είχαμε την τύχη να ζήσουμε χρυσές δεκαετίες και δύσκολα χρόνια, που μας έδωσαν εμπειρίες.
Ρωτάω εμάς που γνωρίζουμε καλά ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική είναι βαθιά κοινωνική και επιβάλλεται να βάλουμε πλάτη. Δεν αρκούν οι διαπιστώσεις, εδώ και τώρα να απαντήσουμε, εγκαταλείποντας τον άχαρο ρόλο του θεατή. Εγκαταλείποντας τις μοναχικές πορείες. Εδώ και τώρα να μπούμε μπροστά σε μια προσπάθεια συλλογική που θα ανοίξει δρόμους και για τις γενιές που έρχονται.
Τι κάνουμε σήμερα; Τίποτα δεν κάνουμε