Είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών

Ξεκινώντας να γράψω το σημερινό κείμενο, η πρώτη φράση, που δεν έχει σχέση με το παρακάτω, έμεινε να περιμένει τη συνέχεια… τη γράφω  και την κάνω τίτλο,  γιατί φοβάμαι, μην τη ξεχάσω: «είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών». Γιατί ζήτησα την βοήθεια των αριθμών, που ποτέ μου δεν χώνεψα; Είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Όταν καταφέρει το μυαλό μου να μπει στην ψυχή μου, τα ξανάλεμε.

Παροδικό θα είναι ελπίζω. Κλείνομαι μέσα. Ακόμη κι όταν είμαι έξω.  Ακολουθώ  με πίστη πλέον, ότι μπορεί να με απομακρύνει. Ό, τι  μεγαλώνει την απόσταση από την κεντρική σκηνή, από τα φώτα, που φωτίζουν ετερόφωτους  μαλάκες. Ανασαίνω λίγο πιο εκεί.  Πάλι από την αρχή. Στα ίδια πατήματα που μπορεί να μας έφεραν μέχρι εδώ,  ξέρουν καλά όμως να κόβουν δρόμο και να προσπερνάνε.  

Μια ίωση με ταλαιπωρεί και μου αφαιρεί τον τελευταίο θυμό. Σαν αντιβίωση να δείτε το παρακάτω. Συνταγή παλαιά δοκιμασμένη, με κείμενα που επανέρχονται σε τέτοιες στιγμές, που η σωματική κατάπτωση μας κάνει πιο ανεκτικούς. Κάποιοι θα το έλεγαν προαίσθημα. Ένα κοκτέιλ φόβου, πόνου, ενοχής και παράπονου, για μήνες τώρα έχει καθίσει στο στομάχι μου. Ενίοτε, για να με ξεγελάσει προφανώς, περνάει στο σώμα, διεκδικώντας το αντίδοτο, που θα το διώξει. Και τότε επανέρχεται στη φυσική του θέση εκεί, που δεν χωράει καμία αμφιβολία γι’ αυτά που το προκάλεσαν. Απλά μαθηματικά. Δυστυχώς για μένα δεν έμαθα να κάνω προϋπολογισμούς, μόνο απολογισμούς. Ποτέ δεν μέτρησα δεν σχεδίασα δεν πρόβλεψα, μόνο εισέπραξα. Συνήθως λάθη, που τώρα έχω την ευκαιρία να μετρώ.
Κάθε φορά το ίδιο συμβαίνει και μακάρι να ξανασυμβεί.

Θα μείνω εντός. Γι όσο χρειαστεί αφού οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι δεν ανταποκρίνονται. Περί άλλων τυρβάζουν. Θα διατηρήσουμε ζεστό το κάλεσμα, με κείμενα συναφή, μπας και καταφέρουμε να κτυπήσουμε κάποια κρυμμένη φλέβα ευαισθησίας. Εδώ στο δικό μας κόσμο, το μικρό, τον καθημερινό, στον δικό μας τόπο, που καμιά φορά τυχαία μας εκπλήσσει, πάντα όμως, για μας που δε ψάχνουμε στα σκοτεινά, καταλήγουμε με ένα «κοίτα σύμπτωση» και το κλείνουμε το θέμα.
Προσπαθώ να κρατάω μια συνέχεια στις εκρήξεις των περιλήψεων της σιωπής. Μάταια. Ό,τι και να γράψω αυτός εδώ ο τόπος πάντα μου υπενθυμίζει το στοιχείο της υπερβολής.

Στους μικρούς τόπους, μπερδεύονται, ανακυκλώνονται, παραγνωρίζονται, οι άνθρωποι και στο τέλος πεθαίνουν αμίλητοι. Γι’ αυτό σας λέω μια περίληψη και πολύ, κάτι σαν υπενθύμιση, επιβεβαίωση της παρατεταμένης σιωπής, απόδειξη, ότι είναι ηθελημένη.
Δεν έχει νόημα η συνέχεια, υπερτίμηση χωρίς αντίκρισμα. Και η οργή, που πολλές φορές με παρασέρνει εξανεμίζεται την επόμενη, όταν το μέγεθος φαντάζει δυσανάλογο. Παροδικό θα είναι ελπίζω...