Ο φασισμός της τηλεόρασης

Τελικά είναι πολύ περισσότερα αυτά που γίνονται κάθε μέρα στην τηλεόραση απ’ ότι στην πραγματικότητα. Όλα τα προβλήματα μικρά ή μεγάλα που μας απασχολούν, στο γυαλί αποκτούν μία άλλη διάσταση. Τα φυσικά φαινόμενα γίνονται ακραία και απειλούν με βιβλικές καταστροφές, η οικονομική κρίση μας οδηγεί στην χρεοκοπία, η δραματοποίηση της πραγματικότητας δεν ακολουθεί τους δημοσιογραφικούς κανόνες, για το καλύτερο αποτέλεσμα επιστρατεύονται σκηνοθέτες του κινηματογράφου, όσο για τα αναγκαία διαφημιστικά μηνύματα, αυτοκινήτων και κινητών τηλεφώνων κυρίως βγάζουν τη γλώσσα σ’ αυτά που προηγήθηκαν και σ’ αυτά που θα ακολουθήσουν…

Οι πολιτικοί βγάζουν μεροκάματο στα τηλεοπτικά παράθυρα και αποτελούν πλέον μέρος του παιγνιδιού, βλέπω τόσες φορές κάποια πρόσωπα, που νομίζω που έπιασαν δουλειά στο κανάλι…
«Παρουσιαστές αναλυτές, καλεσμένοι, εν ταχεία εξελίξει τηλεοπτικοί εθνοσωτήρες όλοι, κάτοχοι της απολύτου αληθείας και της απολύτου σωτηρίας, βρίσκουν καθημερινά τρόπο να περάσουν στην τηλεόραση τους μεγαλύτερους ή μικρότερους φασισμούς τους, εκφραστές υποτίθεται ενός λαού από τον οποίον κάνουν ότι μπορούν για να ξεχωρίσουν. Γιατί φασισμός τι είναι; φασισμός κατ’ αρχήν είναι να βγαίνεις και να κολακεύεις ως περιούσιος αυτούς που στην πραγματικότητα και με την πρώτη ευκαιρία περιφρονείς. Να ανεμίζεις φιλολαϊκές σημαίες απλώνοντας το φαρδύ πισινό σου πάνω σε μια παχιά στρώση εκατομμυρίων...»

Τα εντός εισαγωγικών, απόσπασμα από ένα παλαιότερο άρθρο της κ Αποστολοπούλου για τον φασισμό της τηλεόρασης.
Έχει ενδιαφέρον αυτός ο αυτοσαρκασμός, που έχει αναπτυχθεί στα ΜΜΕ, ένας αυτοσαρκασμός, που θα βοηθήσει πιστεύω να βρούμε μια άκρη. Οι δημοσιογράφοι, που σέβονται τον εαυτό τους είναι ανάγκη να βρεθούν στην πρώτη γραμμή, αυτοί πρέπει να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος, για να καταπολεμηθεί η φασίζουσα νοοτροπία που έχει εισβάλει στα ΜΜΕ και ιδιαίτερα στην τηλεόραση.
Η δύναμη του κακού είναι μεγάλη, εξίσου μεγάλη όμως είναι και η δύναμη του καλού...