Αν
όλη αυτήν την ενέργεια που ξοδεύεται
στο φαίνεσθαι την ξοδεύαμε στις
πραγματικές ανάγκες που αντιμετωπίζουμε
γενικά και προσωπικά θα ήταν καλύτερα
τα πράγματα. Δυστυχώς τεραστία κοινωνικά
προβλήματα, μένουν απλές αναφορές, χωρίς
καμία κριτική προσέγγιση. Χωρίς
επεξεργασία τέτοια, που να οδηγεί έστω
και σταδιακά στην αντιμετώπιση τους.
Απεναντίας σπαταλιέται πολύτιμος χρόνος
σε πράγματα ασήμαντα, που η διάρκεια
ζωή τους περιορίζεται τις περισσότερες
φορές μέχρι να πάρει την θέση τους το
επόμενο ασήμαντο, που για ορισμένο
τηλεοπτικό χρόνο θεωρείτε σημαντικό.
Αλλά και πολλά σημαντικά, η σύγχρονη
κοινωνία έχει μια τρομερή ικανότητα να
τα πνίγει είτε αποσιωπώντας τα, είτε
μετατρέποντας τα σε ένα ακόμη φαινόμενο
ανάμεσα στα αλλά, ένα φαινόμενο
εμπορευματοποιημένο όπως τα άλλα.
«Πως
θα ήταν οι κοινωνίες αν βασίζονταν
περισσότερο στις αρχές της διανόησης;
Αμφισβητώντας και όχι συμπλέοντας.
Κριτικάροντας και όχι συμφωνώντας. Πως
θα ήταν τα Μέσα Ενημέρωσης αν δεν
εγκλωβίζονταν στον ξύλινο πολιτικό
λόγο, στα δρώμενα του και στο «ψέμα -
αίμα - σπέρμα»; Πως θα ήταν τα σχολεία
αν δίδασκαν σκέψη και όχι παπαγαλία; Αν
δεν αξιολογούσαν το «κατά γράμμα»
αλλά
το «κατά κρίση»; Πως θα είμαστε όλοι αν είμαστε ελεύθεροι»;
Από το βιβλίο του Κορνήλιου Καστοριάδη «Η άνοδος της ασημαντότητας»
το «κατά κρίση»; Πως θα είμαστε όλοι αν είμαστε ελεύθεροι»;
Από το βιβλίο του Κορνήλιου Καστοριάδη «Η άνοδος της ασημαντότητας»
Η ευκολία και το βόλεμα οδηγεί σ’ αυτήν την εικόνα. Όλα τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας στην οποία κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητα της.
Αυτά που παρατηρεί ο καθένας στην ακτίνα δράσης του, αυτά που βλέπουν τα μάτια μας και πολλές φορές αδυνατούμε να τα πιστέψουμε είναι αποτέλεσμα της απόρριψης της κριτικής σκέψης, και της αποδοχής σε ότι δεν μας κουράζει το μυαλό.
Σίγουρα οι κοινωνίες θα ήταν διαφορετικές αν ξέραμε ότι δεν είμαστε ελεύθεροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου