Είναι από τις μέρες που δεν γράφεις για κανέναν και όμως υπάρχει η βεβαιότητα ότι μέσα απ’ αυτές τις μπερδεμένες λέξεις, κάποιοι θα νοιώσουν το δικό τους αίμα να τις διαπερνά, είναι αυτοί που εύκολα θα τις ξεμπερδέψουν.
Κάτι μου κάνει το φεγγάρι. Όχι και λυκάνθρωπο βρε αδελφέ, απλά με αναστατώνει τόσο, ώστε να παρέλκεται η φρίκη και να παραμένει το θαύμα και η απορία της ύπαρξης. Απόψε το φεγγάρι με πήρε με κακό μάτι. Στέκεται από πάνω μου έτοιμο να με πνίξει. Όχι δεν παραδίδομαι σε κανένα φεγγάρι. Ούτε σε δεκατρία, ούτε στα μαύρα του έρωτα. Ούτε στην αποψινή Πανσέληνο, ένα παράπονο εκφράζω.
Το παράπονο, δεν είναι για εκείνο ή το άλλο. Είναι μια στιγμή συσσώρευσης, για όλα. Απροσδιόριστες και με μπόλικη δόση ασάφειας οι αιτίες, το αποτέλεσμα όμως εκείνου του χρόνου της σιωπής, δίκαιο! Απαλλαγμένος από σκοπιμότητες περιμένεις. Πόσο όμως να περιμένεις; Η αναμονή δεν είναι ζωή. Αλήθεια πως να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, όχι από το παρελθόν ή τον άλλο, αλλά από μια φεγγαρόλουστη μέρα του Αυγούστου;
Δεν ξέρω αν φταίει ο Ιούλιος και Αύγουστος. Άφησα τους δικούς μου φόβους για να μπω στους φόβους των άλλων. Τίποτα πια δεν είναι όπως πριν. Καμιά λέξη δεν ήταν αρκετή για να δώσει πνοή, να νικήσει την ατολμία, αν είμαστε λίγοι μπροστά στην δυσκολία, όσο και αν οι άλλοι μας τιμήσουν με τα αισθήματα τους, δεν φτάνει. Αν δεν υπήρχαν οι λέξεις, που τις σέβομαι, ίσως σήμερα, να ήμουν περισσότερο επιεικής μαζί μου. Όμως κι απόψε, που το γεμάτο φεγγάρι με πλάκωσε και μου έκοψε την ανάσα, αυτά που αισθάνομαι είναι για πάντα.
“Που πάει ο έρωτας όταν πεθαίνει;” μου ψιθύρισε μια φωνή από το “Δεύτερο”. Στην καρδιά επιστρέφει. Αλλά σαν στάχτη πια. Σαν σκιά από το βάθος του χρόνου. Ενδεχομένως να επιστρέφει και στο σκοτάδι. Όπως και να ‘χει, ο νεκρός έρωτας γίνεται σελιδοδείκτης από τετράδιο με τα χρωστούμενα μας στον ουρανό και μαύρη τρύπα στις αναμνήσεις μας, για να καταπίνει ό,τι πάει να τον ξεπεράσει.“Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία”, ένα τραγούδι είναι αρκετό για να συμφιλιωθούμε. Άλλωστε όποιος κουβεντιάζει με το φεγγάρι έχει ασυλία στη τρέλα.
Μην δίνεται σημασία στα παραπάνω. Η σελήνη θα παραμείνει εκεί και σε κάθε της «πλήρωμα» θα ομορφαίνει την ασχήμια μας.
Κάτι μου κάνει το φεγγάρι. Όχι και λυκάνθρωπο βρε αδελφέ, απλά με αναστατώνει τόσο, ώστε να παρέλκεται η φρίκη και να παραμένει το θαύμα και η απορία της ύπαρξης. Απόψε το φεγγάρι με πήρε με κακό μάτι. Στέκεται από πάνω μου έτοιμο να με πνίξει. Όχι δεν παραδίδομαι σε κανένα φεγγάρι. Ούτε σε δεκατρία, ούτε στα μαύρα του έρωτα. Ούτε στην αποψινή Πανσέληνο, ένα παράπονο εκφράζω.
Το παράπονο, δεν είναι για εκείνο ή το άλλο. Είναι μια στιγμή συσσώρευσης, για όλα. Απροσδιόριστες και με μπόλικη δόση ασάφειας οι αιτίες, το αποτέλεσμα όμως εκείνου του χρόνου της σιωπής, δίκαιο! Απαλλαγμένος από σκοπιμότητες περιμένεις. Πόσο όμως να περιμένεις; Η αναμονή δεν είναι ζωή. Αλήθεια πως να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, όχι από το παρελθόν ή τον άλλο, αλλά από μια φεγγαρόλουστη μέρα του Αυγούστου;
Δεν ξέρω αν φταίει ο Ιούλιος και Αύγουστος. Άφησα τους δικούς μου φόβους για να μπω στους φόβους των άλλων. Τίποτα πια δεν είναι όπως πριν. Καμιά λέξη δεν ήταν αρκετή για να δώσει πνοή, να νικήσει την ατολμία, αν είμαστε λίγοι μπροστά στην δυσκολία, όσο και αν οι άλλοι μας τιμήσουν με τα αισθήματα τους, δεν φτάνει. Αν δεν υπήρχαν οι λέξεις, που τις σέβομαι, ίσως σήμερα, να ήμουν περισσότερο επιεικής μαζί μου. Όμως κι απόψε, που το γεμάτο φεγγάρι με πλάκωσε και μου έκοψε την ανάσα, αυτά που αισθάνομαι είναι για πάντα.
“Που πάει ο έρωτας όταν πεθαίνει;” μου ψιθύρισε μια φωνή από το “Δεύτερο”. Στην καρδιά επιστρέφει. Αλλά σαν στάχτη πια. Σαν σκιά από το βάθος του χρόνου. Ενδεχομένως να επιστρέφει και στο σκοτάδι. Όπως και να ‘χει, ο νεκρός έρωτας γίνεται σελιδοδείκτης από τετράδιο με τα χρωστούμενα μας στον ουρανό και μαύρη τρύπα στις αναμνήσεις μας, για να καταπίνει ό,τι πάει να τον ξεπεράσει.“Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία”, ένα τραγούδι είναι αρκετό για να συμφιλιωθούμε. Άλλωστε όποιος κουβεντιάζει με το φεγγάρι έχει ασυλία στη τρέλα.
Μην δίνεται σημασία στα παραπάνω. Η σελήνη θα παραμείνει εκεί και σε κάθε της «πλήρωμα» θα ομορφαίνει την ασχήμια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου