Ιουλιανά

Συνηθισμένοι από τις ρωγμές του Ιουλίου . Κάθε χρόνο Ιουλιανά.

Ευτυχώς, που μεγαλώνει η καρδιά τον Ιούλιο τα βάζει όλα σε μια τάξη. Αλλιώς πως να χωρέσει τόσα μαζεμένα. Το μυαλό είναι αυτό που πανικοβάλλεται και χάνεται. Η καρδιά όμως τα χωράει όλα και άλλα τόσα.

Μόνο να τα γράφω μπορώ. Και ας με γράφουν οι αρμόδιοι.
Εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή πριν 40 χρόνια γίναμε οι απόλυτοι φορείς του αυστηρά προσωπικού, δηλαδή της μοναξιάς μας.
Ακριβώς Κυρία μου “Κάναμε τις πληγές μας λέξεις και το συζητάμε, με ταλέντο, αλλά και μπόλικο αυτοσαρκασμό.
Πέρασε από τα χέρια μας η ιστορία. Ανατραφήκαμε με όνειρα με ιδανικά, με μύθους, μπαλόνια τεράστια που έσκασαν μπροστά στα μάτια μας και μας κούφαναν”.
«Ε! Και», η συνήθης ατάκα που προσδιορίζει τη σοβαρότητα του προβλήματος και δείχνει το μέγεθος της αναισθησίας.
Κάπως έτσι υποψιάζομαι αντιδρούν και οι αναγνώστες σε καταγγελίες της στήλης. Όλα αυτά που γράφονται τα γνωρίζουν, δεν εντυπωσιάζονται από τα τεκταινόμενα. Εδώ θα μου πείτε έχουμε συνηθίσει το ματοκύλισμα των Λαών, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένας θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει.
Σιγά τώρα μη μας πτοήσει η αναρχία της πόλης, η διαπλοκή, η παραβίαση των νόμων, μάθαμε να ζούμε στη βρωμιά και τα αντανακλαστικά μας αντιδρούν μόνο σε ότι μας θίγει προσωπικά.
“Σιγά για νέο μας το λες;” Κανείς δεν σηκώνεται από την θέση του πλέον, κανείς δεν εντυπωσιάζεται. Αέρας γίνονται οι φωνές, εκπίπτουν οι καταγγελίες.
Συνηθισμένοι από τις ρωγμές του Ιουλίου . Κάθε χρόνο Ιουλιανά.