Σε ένα πρόσφατο κείμενο, είχα αναφερθεί στο φαινόμενο του έκπτωτου πλέον Πρόεδρου του Σύριζα, στον άνθρωπο που μας συστήθηκε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έγινε γνωστός με απίστευτη ταχύτητα στο ευρύ κοινό. Δεν έγινε γνωστός για την πορεία και την προσφορά του μέσα στην κοινωνία, δε μάγεψε ένα πολύ μεγάλο τμήμα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ που τον ψήφισε για αρχηγό, για τις θέσεις του, την πολιτική του ταυτότητα, την ιδεολογία του, το μάγεψε γιατί είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά για να παρηγορήσει έναν ηττημένο πολιτικό χώρο. Νέος, λαμπερός, επιτυχημένος, αυτοδημιούργητος, μορφωμένος, που γίνεται ανάρπαστος στην αγορά. Είναι ο άνθρωπος, που ήρθε από το πουθενά με κεντρικό σύνθημα να νικήσει τον Μητσοτάκη, λες και αυτό είναι το μοναδικό ζητούμενο σήμερα για την αριστερά, να κυβερνήσει με κάθε τρόπο έστω και δεξιά.Μα αν θέλαμε έναν νέο Μητσοτάκη γιατί δεν κρατάμε αυτόν που είναι και ορίτζιναλ.
Ο Κασελάκης δεν είναι γέννημα της κοινωνίας, είναι ένα παιδί του σωλήνα, που ήρθε για να δώσει τέλος στην αριστερά και να μας μεταφέρει σε μια μεταπολιτική εποχή, εκεί που οι επιλογές προσώπων δεν γίνονται με πολιτικά κριτήρια, επιβεβαιώνοντας παράλληλα τον θρίαμβο της επικοινωνίας απέναντι στην πολιτική, αλλά και την εξαφάνιση κάθε έννοιας της αριστεράς απ’ αυτό που εκφράζει - όσο έχει απομείνει - το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της αριστεράς τελείωσε, πολύ πριν το Κασελακη, η ιστορία όμως δεν τελειώνει τόσο απλά.
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ που άρχισε να εκφυλίζεται εδώ και κάποια χρόνια, να κλείνει ένα κύκλο, όμως η αριστερά δεν τελειώνει τόσο εύκολα. Και δεν τελειώνει, όσο υπάρχει όραμα, αιτήματα και διεκδικήσεις.
Προς το παρόν θα ζήσουμε καταστάσεις, όπου θα έχουμε μια «Αριστερά» χωρίς αριστερούς, και έναν κόσμο της Αριστεράς άστεγο που θα ελπίζει σε ένα σχήμα ικανό να τον στεγάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου