Σε ένα παρακμιακό πολιτικό τοπίο, με ευθύνη των δυο μεγάλων κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία, οι επιφυλάξεις είναι πολυτέλεια. Είναι πολυτέλεια ακόμα και για την αριστερά, που από την βολική θέση της διαμαρτυρίας, που στρογγυλοκάθεται όλα αυτά τα χρόνια, αποποιούμενη θέσεις ευθύνης, έχει εθιστεί, σε μια ατελέσφορη διαδικασία ομφαλοσκοπήσεων, που την οδήγησαν πολλές φορές σε κανιβαλισμούς και στην καλλίτερη περίπτωση να «τρώγεται με τα ρούχα της»
Η εισαγωγή επιβεβλημένη για να καταδείξουμε την διάφορα στο καινούργιο πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Ακούω τελευταία για το «φαινόμενο Τσίπρας», αλήθεια από πότε έχουμε ν’ ακούσουμε αυτόν το θαυμαστικό προσδιορισμό για έλληνα πολιτικό; Πιθανολογώ από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου
Είναι ορθός ο προσδιορισμός, αφού είναι ο πρώτος πολιτικός ηγέτης της Αριστεράς που καταφέρνει να γοητεύει, να ελκύει και, εν τέλει, να αποσπά μεγάλες μάζες ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ. Πράγμα που θυμίζει τον εμβολισμό και την άλωση της Ένωσης Κέντρου από τον Ανδρέα Παπανδρέου, στις αρχές της μεταπολίτευσης, και κάνει ορισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να βλέπουν εφιάλτες συρρίκνωσης, ακόμα και διάλυσης (!) του κόμματός τους.
Τα φαινόμενα βεβαίως δεν είναι ουρανοκατέβατα, ο Τσίπρας δεν είναι ούτε Σαμαράς, ούτε Αβραμόπουλος, δεν είναι - για να θυμηθούμε και τον Βάρναλη - « σπορά της τύχης, είναι τέκνο της ανάγκης και ώριμο τεκνό της οργής». Ο Τσίπρας ξεπροβάλει από ένα χώρο που προσπάθησε με νύχια και με δόντια να κρατήσει την αριστερή του ταυτότητα, από ένα χώρο που πείρε την μεγάλη απόφαση να γυρίσει την πλάτη στην εσωστρέφεια και να απευθυνθεί στην κοινωνία. ο Τσίπρας ξεπροβάλει μέσα από την απόλυτη κοινωνική ανάγκη των καιρών για κάτι πολιτικά φρέσκο. «Πατάει» όπως ορθά επισημαίνει ο ορθογράφος του «Έθνους» Ν. Τσαγκρης «στον βρωμερό βαλτότοπο που άφησαν πίσω τους οι κυβερνήσεις, οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί τους, οι βουλευτές, οι δικαστές, οι διαχειριστές των ΜΜΕ. Ως πολιτικό και πολιτιστικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Ως παρακαταθήκη διαφθοράς, ως κληρονομιά διαστροφής στις νέες γενιές των Ελλήνων».
Προς το παρόν το «φαινόμενο Τσίπρας» ξεδιπλώνεται σαν πολιτικό θαύμα μπρος στα έκπληκτα μάτια της κοινής γνώμης και σαν... υπαρξιακή απειλή για το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, ενώ για την Αριστερά ξεδιπλώνεται σαν λαχείο και σαν στοίχημα.
Η εισαγωγή επιβεβλημένη για να καταδείξουμε την διάφορα στο καινούργιο πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Ακούω τελευταία για το «φαινόμενο Τσίπρας», αλήθεια από πότε έχουμε ν’ ακούσουμε αυτόν το θαυμαστικό προσδιορισμό για έλληνα πολιτικό; Πιθανολογώ από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου
Είναι ορθός ο προσδιορισμός, αφού είναι ο πρώτος πολιτικός ηγέτης της Αριστεράς που καταφέρνει να γοητεύει, να ελκύει και, εν τέλει, να αποσπά μεγάλες μάζες ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ. Πράγμα που θυμίζει τον εμβολισμό και την άλωση της Ένωσης Κέντρου από τον Ανδρέα Παπανδρέου, στις αρχές της μεταπολίτευσης, και κάνει ορισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να βλέπουν εφιάλτες συρρίκνωσης, ακόμα και διάλυσης (!) του κόμματός τους.
Τα φαινόμενα βεβαίως δεν είναι ουρανοκατέβατα, ο Τσίπρας δεν είναι ούτε Σαμαράς, ούτε Αβραμόπουλος, δεν είναι - για να θυμηθούμε και τον Βάρναλη - « σπορά της τύχης, είναι τέκνο της ανάγκης και ώριμο τεκνό της οργής». Ο Τσίπρας ξεπροβάλει από ένα χώρο που προσπάθησε με νύχια και με δόντια να κρατήσει την αριστερή του ταυτότητα, από ένα χώρο που πείρε την μεγάλη απόφαση να γυρίσει την πλάτη στην εσωστρέφεια και να απευθυνθεί στην κοινωνία. ο Τσίπρας ξεπροβάλει μέσα από την απόλυτη κοινωνική ανάγκη των καιρών για κάτι πολιτικά φρέσκο. «Πατάει» όπως ορθά επισημαίνει ο ορθογράφος του «Έθνους» Ν. Τσαγκρης «στον βρωμερό βαλτότοπο που άφησαν πίσω τους οι κυβερνήσεις, οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί τους, οι βουλευτές, οι δικαστές, οι διαχειριστές των ΜΜΕ. Ως πολιτικό και πολιτιστικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Ως παρακαταθήκη διαφθοράς, ως κληρονομιά διαστροφής στις νέες γενιές των Ελλήνων».
Προς το παρόν το «φαινόμενο Τσίπρας» ξεδιπλώνεται σαν πολιτικό θαύμα μπρος στα έκπληκτα μάτια της κοινής γνώμης και σαν... υπαρξιακή απειλή για το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, ενώ για την Αριστερά ξεδιπλώνεται σαν λαχείο και σαν στοίχημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου