Για άλλη μια φορά άφησα, τους δικούς μου φόβους, για να μπω στους φόβους των άλλων, όμως άλλαξαν οι εποχές. Μεγάλωσαν!
Συνηθίζεται μετά τις διακοπές, το πρώτο κείμενο να έχει το πλεονέκτημα του χρόνου, την απουσία της καθημερινότητας, την προσοχή της επανακίνησης, το περιτύλιγμα του εντυπωσιασμού. Δεν θα συμβεί με το σημερινό.
Κάποιοι μου λένε πως δεν έχω φιλοδοξίες. Έχουνε δίκιο, η μόνη φιλοδοξία μου είναι, να μην είμαι απολύτως τίποτα. Σ’ αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε με την ελπίδα να καταφέρουμε «Κάτι».
Μπορεί να άλλαξαν οι εποχές, να μεγάλωσαν, αλλά είναι κάποια πράγματα, που λες και μένουνε πάντα παιδιά. Με καταλαβαίνετε έτσι δεν είναι; Και επειδή ο Αύγουστος θέλει αλήθειες, οι σαφείς απαντήσεις, χρειάζονται και γενναίες ερωτήσεις. Στο δια ταύτα: ρώτα μόνο εσένα πια. Κανείς άλλος δεν θα σου απαντήσει, όπως εσύ. Δεν είναι εγωισμός. Θάρρος είναι.
Δεν ξέρω αν φτάνει ο Ιούλιος και Αύγουστος μαζί, για να τα ψάλω, «του πιο καλού μου φίλου, του πιο κακού εχθρού μου, του πιο κακού του κόσμου που είναι ο εαυτός μου», έγραφα πριν σταματήσω, μεταξύ φωτιάς και πάγου. Τι να τα ψάλω, να τον εκτελέσω με συνοπτικές διαδικασίες. Συνεχίζω από εκεί που έμεινα και έτσι θα συνεχίσω.
Αυτές τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού, λίγο πριν φύγει, προσπαθώ να επαναφέρω το ρολόι στην κανονική του λειτουργία. Αυτές τις μέρες και κυρίως τις νύχτες προσπαθώ να ονειρευτώ για να τις μεγαλώσω. Τι ονειρεύομαι; Την ευτυχία που δε μου τάξανε.
Μπορεί στα μαθηματικά να υστερώ, όμως οι εξισώσεις δεν λύνουν το πρόβλημα. Ο κόσμος που περνάει, είναι άγνωστος και πουθενά δε βλέπω τον Χ. Χρόνια τώρα, ψάχνω το εαυτό μου, ανάμεσα στο άγνωστο και η αλήθεια είναι ότι πολλά δικά μου έχω συναντήσει.
Στο δια ταύτα: «Και έπειτα βάδισες αργά όπως βαδίζουν τα όνειρα. Σκυφτή όπως σκυφτή είναι η αρετή. Μόνη όπως μόνη είναι η αγάπη. Σε βήματα νέας ζωής πατούσες όμως πια, στρωμένα απ’ τα δικά σου τα χαμένα τα φτερά…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου