Άντε να γράψεις Αύγουστο και να ξημερώνει Σεπτέμβρης. Και έχει και ένα φεγγάρι απόψε… που δεν του πάει με τίποτα το μπλε. Πανσέληνος! Χάρισμα των ανθρώπων, που μπορούν να δηλώσουν την αποτυχία. Τα είχε όλα αυτός ο Αύγουστος, ακόμα και δυο γεμάτα φεγγάρια. Περισσότερο όμως στην κάθε Δύση της ημέρας του, έκλεβε φως της ανατολής, για να χαρίσει στις ανήσυχες ζωές, το Όνειρο χωρίς εκπτώσεις. Είναι εκείνο το φως, που σβήνει το χρόνο, που καθαρίζει το μυαλό, που σε γυρίζει στα χρόνια της άγιας νεότητας, που όλα τα μπορεί. Είναι εκείνες οι στιγμές που σβήνουν τα «ίσως» και τα «μη». Είναι οι στιγμές, που η αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη, δίνει τον βηματισμό για ζωή χωρίς αλυσίδες.
«Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι/ Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή/ φεγγάρια μου παλιά, καινούργια μου πουλιά/ διώξτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό/ για να με δείτε να περνώ σαν αστραπή στον ουρανό».
Ο Αύγουστος θα μείνει για πάντα νοσταλγία και ανεκπλήρωτο συναίσθημα. Όμως ποτέ δεν θα κόψει το Όνειρο στη μέση.
Για αυτό σου λέω. Μπορεί η ηλικία να μας προσγειώνει, ο χρόνος να λιγοστεύει, περισσεύει όμως για κείνες τις στιγμές που ονειρευόμαστε.
Πως θα έγραφε ο Ελύτης για μια Μαρία Νεφέλη αν δεν είχε στο μυαλό του όλο το φως του αιγαίου;
«Επειδή σ’ αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ’ έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά»
(απόσπασμα από το Μονόγραμμα)
Κύλησε και πάλι το φεγγάρι. Γέμισε, όπως κι η ζωή. Νιώθεις ότι στερεύεις κι εκεί, να που πάλι γεμίζεις. Όσο περνάνε τα χρόνια, μαθαίνεις να ζεις με λιγότερα. Το ελάχιστο γίνεται αρκετό. Βλέπεις σε όλα υπάρχει νόημα, όταν υπάρχει ψυχή…
Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι που ανάβει και σβήνει από μόνο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου