Διπλό διαμπερές το τραύμα

Θα μπορούσα  να γράφω, όταν η διάθεση θα ήθελε,  όμως για να απαντήσω και στο σχόλιο του αναγνώστη,  θα έχανα την πολύτιμη καθημερινή άσκηση  πειθαρχίας. Μέσα σ’ αυτή την ρευστότητα του ημερήσιου χρόνου, αποτελεί μια  απαραίτητη σταθερά.  

Είναι κάποια λάθη, που δεν σου δίνουν τη δυνατότητα να απολογηθείς. Χθες ένα χιλιοστό μιας μεγάλης αλήθειας,  με έβγαλε ψεύτη. Ίσως αν έλεγα όλη την αλήθεια συνοδευομένη και με οδηγίες χρήσης, σήμερα να μη ζητούσα σιωπές. Η όλη αλήθεια όμως για τον ένα, θα ήταν το μεγάλο ψέμα για τον άλλο. 

Επιτέλους ξημέρωσε. «Σκορπίζομαι αλλά δεν βαριέσαι. Δεν είναι απλά αργά, είναι πια χθες…» Και πώς να καταλάβει ο άλλος ότι από σένα δεν πέρασε ξώφαλτσα, δεν σε γρατζούνησε. Το τραύμα είναι διαμπερές.  Δεν κτίζονται τα όνειρα με συνοπτικές διαδικασίες. Και οι καταδίκες χρειάζονται δίκες. Οι χαρακτηρισμοί  της ευκολίας, ποτέ δεν απέδωσαν δικαιοσύνη. Από την τελευταία αλήθεια έχει μεσολαβήσει χρόνος ικανός, για έγκλημα και τιμωρία.  Με το κενό του χρόνου, και με ένα όνειρο κτισμένο εγωκεντρικά, η σφαίρα περνάει απέναντι. "Χθες έβρεχε στη νύχτα μου".  

Ρώτησα για να έχω το λόγο  μου και  ύστερα καταδίκασα με αιώνιο αποκλεισμό. Εμένα δεν με ρώτησε  κανείς. Εκ των υστέρων, θέλεις να μιλήσουμε; Όχι προς το παρόν.  «Εφημερεύει και σήμερα η έλλειψη», όμως θα ήταν ψέμα  ένα χιλιοστό της αλήθειας να κλονίσει τη δική μου  μεγάλη αλήθεια. Θα ήταν  επίσης ψέμα αν έλεγα ότι  θα συμφωνούσα με το «ότι έγινε, έγινε». 

Οι αναγνώστες που δεν θα καταλάβουν, ας το δουν σαν μια άσκηση  χρόνου,  που δεν μετρήθηκε,   γιατί αυτό που μπορεί να σου φέρει μια στιγμή,  δεν μπορεί να στο φέρει ένας αιώνας.  Είναι αυτός ο χρόνος από την τελευταία, επικοινωνία, τότε που η αλήθεια ήταν βέβαιη και ξεκάθαρη, μέχρι την απορία, που δεν εκφράστηκε με ερωτηματικό  και έγινε αυτομάτως κατάφαση.  

Εγώ πάντως έχω μείνει με την απορία.