Μια μέρα μόνος

Μια μέρα μόνος, μακριά  από το μικρόκοσμο του παρόντος και τη φρίκη του μέλλοντος. Μακριά από την τηλεόραση,  που παθαίνει παράκρουση για να ανακοινώσει  το νέο Πάπα, λες και αν το μάθουμε τρία λεπτά αργότερα «κάτι τρέχει στα γύφτικα». Μια μέρα μόνος, μακριά από τη φασαρία του ασήμαντου και τη μιζέρια της αγοράς.  Ναι αυτό το τελευταίο πρέπει να το επαναλαμβάνουμε από  δω και πέρα και μάλιστα στο πληθυντικό (αγορές),  μέχρι η λέξη να πέσει σε ανυποληψία.

Μια μέρα μόνος, σε εκπαιδευτικό σεμινάριο διαχείρισης της μοναξιάς.        

Εδώ στον πεθαμένο όρμο, όλα είναι πραγματικά...   

Η θάλασσα φτάνει ως πέρα. Το καρνάγιο βουβό και νεκρό. Το κύμα αφρίζει  άνοιξη αναποφάσιστη. Τα σπίτια κυκλώνουν τον όρμο. Στο χρώμα της ώχρας. Παλιά. Τριακόσια χρόνια εκεί. Παράθυρα ανοιχτά τείχη ερείπια. Στενά που εμπορεύονται μνήμες. Τα χνάρια εδώ. Τα σημάδια στους τοίχους.
Τι άραγε γίνανε οι άνθρωποι;   

Είναι όμορφο να αφουγκράζεσαι σιωπές. Είναι ωραίο να ζεις εδώ αδέσποτος και ευάλωτος. Η λήθη και η μοναξιά έχει το χρώμα του νερού.
Μια ζωή άμετρος, πρέπει επιτέλους να παραδεχτώ, ότι ο κύκλος  μιας εποχής  πήρε τέλος. Ο χρόνος, η έκταση, ο χώρος και η αίσθηση, χωρίς τελεία και παύλα, χωρίς στόχο. Μόνη τροχοπέδη ένα ηλίθιο συναίσθημα και το καθήκον. Αμάν πια αυτό το καθήκον...
Μέσα μου ένας ερημίτης ζητάει δικαιώματα και εγώ συνεχώς αναβάλλω. Η ιερότητα της μοναξιάς όπου δεν έχει πλαίσιο χλευάζει ξένα, ό,τι προκύπτει σαν παραλλαγή. Και ο πεθαμένος όρμος της μονοήμερης ήταν μια παραλλαγή. Δεν μπορούσε να είμαι ποτέ μόνος σ’ αυτό το πραγματικό και ζωντανό τόπο με μνήμες αιώνων. Ποτέ δεν θα μπορούσα να νοιώσω τη μοναξιά με φιλικά φαντάσματα που με συντρόφευαν και μου έλεγαν αλήθειες.
Πήρα το δρόμο της επιστροφής, σε μια πραγματικότητα, που η μοναξιά αναδεικνύεται αρνητικά. Χιλιάδες μοναξιές γύρω μου, κινούνται σε αυστηρά καθορισμένα πλαίσια και περιμένουν έστω και μια  μέρα για να επικοινωνήσουν...