Άμοιρε ελληνικέ Λαέ τι σε περιμένει ακόμα...

Ούτε μια λέξη δε βγαίνει μετά τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Αν βγει θα λερωθεί στο βούρκο, που κατρακυλά η πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Και μπορεί να μην περίμενα θαύματα από την αριστερά, δεν περίμενα όμως ποτέ τέτοιο επίπεδο στην πολιτική αντιπαράθεση. Οι αλήθειες που ειπώθηκαν από τον Πρωθυπουργό, πνίγηκαν μέσα στο βαθύ λάκκο του λαϊκισμού , που κυριάρχησε απ' άκρη σε άκρη της αιθούσης. Μπερδεύτηκαν με τα ψέματα, με την άθλια αισθητική του λόγου και αποδυναμώθηκαν. Δεν θα αναφερθώ στον κ. Μητσοτάκη, τραγικός στην προσπάθεια του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Άμοιρε Ελληνικέ Λαέ τι σε περιμένει ακόμα.

Και έτσι, τι καλύτερο από μια σιωπή μπορεί να συνοδεύσει μια τόσο άθλια εικόνα: Και είναι μέρες, που με ακολουθεί. Ίσως να θέλει να με προστατεύσει. Ίσως και να μην έχουν μπει στη σειρά, οι λέξεις που θα ήθελα. Μπορεί να υπολογίστηκαν στο «Πριν», στο «Μετά» όμως στριμώχνονται βιαστικές σε ένα στόμα και αν τις αφήσεις, μπορεί να βγάλουνε κραυγές. Μόνο κραυγές, θλίψης, πόνου, αγανάκτησης. Η χθεσινή συζήτηση ήταν εκτός συναγωνισμού. Όποιος σέβεται τον εαυτό του, δεν μπορεί να σταθεί με λέξεις απέναντι σ΄ αυτά που ακούστηκαν χθες στην Βουλή.

“Η αφαίρεση στο λόγο μου, που συνεχώς επιδεινώνεται”, έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο “φοβάμαι πως θα με εξοστρακίσει, πέρα από τα αστικά τοπία. Πέρα από τις κραυγές, και ακόμα πιο μακριά και απ’ αυτές τις «εκλεκτές» μειοψηφίες. Δεν σας το κρύβω, κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω… Σήμερα καθόλου.
“Βάζοντας τα λουλούδια στο νερό δεν μεριμνάς.
Τους λες το πρώτο ψέμα
να ονειρεύονται τ’ απελπίζεις.
Αναρωτιέμαι την κακολόγησε κανείς
την επιλήψιμη ελπίδα;
Κανείς, εκτός από εκείνη
την παλαιών αρχών απελπισία.

«Τι θα κάνουμε; Τόσα χρόνια, μάθαμε το δρόμο. Η πραγματικότητα μας πληγώνει και ανοίγουμε λογαριασμούς με τον ουρανό ή την θάλασσα. Που θα μας βρείτε; Στο βουνό ψηλά εκεί να ανεμίζουμε αετούς προσπαθώντας να ελαφρώσουμε, μήπως και καταφέρουμε να φύγουμε μαζί τους προς τα πάνω…»