Το κύμα αφρίζει άνοιξη...

Θα μπορούσα να γράφω, όταν η διάθεση θα ήθελε, όμως θα έχανα την πολύτιμη καθημερινή άσκηση πειθαρχίας. Μέσα σ’ αυτή την ρευστότητα του ημερήσιου χρόνου, αποτελεί μια απαραίτητη σταθερά.Μια μέρα μόνος, μακριά από το μικρόκοσμο του παρόντος και τη φρίκη του μέλλοντος. Μακριά από την τηλεόραση, μακριά από τη φασαρία του ασήμαντου και τη μιζέρια της αγοράς. Ναι αυτό το τελευταίο πρέπει να το επαναλαμβάνουμε από δω και πέρα και μάλιστα στο πληθυντικό (αγορές), μέχρι η λέξη να πέσει σε ανυποληψία.

Μια μέρα μόνος... σε εκπαιδευτικό σεμινάριο διαχείρισης της μοναξιάς. Εδώ στον πεθαμένο όρμο, όλα είναι πραγματικά...Η θάλασσα φτάνει ως πέρα. Το καρνάγιο βουβό και νεκρό. Το κύμα αφρίζει άνοιξη αναποφάσιστη. Τα σπίτια κυκλώνουν τον όρμο. Στο χρώμα της ώχρας. Παλιά. Τριακόσια χρόνια εκεί. Παράθυρα ανοιχτά τείχη ερείπια. Στενά που εμπορεύονται μνήμες. Τα χνάρια εδώ. Τα σημάδια στους τοίχους. Τι άραγε γίνανε οι άνθρωποι; Είναι όμορφο να αφουγκράζεσαι σιωπές. Είναι ωραίο να ζεις εδώ αδέσποτος και ευάλωτος. Η λήθη και η μοναξιά έχει το χρώμα του νερού. Μια ζωή άμετρος, πρέπει επιτέλους να παραδεχτώ, ότι ο κύκλος μιας εποχής πήρε τέλος. Ο χρόνος, η έκταση, ο χώρος και η αίσθηση, χωρίς τελεία και παύλα, χωρίς στόχο. Μόνη τροχοπέδη ένα ηλίθιο συναίσθημα και το καθήκον. Αμάν πια αυτό το καθήκον... Μέσα μου ένας ερημίτης ζητάει δικαιώματα και εγώ συνεχώς αναβάλλω. Η ιερότητα της μοναξιάς όπου δεν έχει πλαίσιο χλευάζει ξένα. Δεν μπορούσε να είμαι ποτέ μόνος σ’ αυτό το πραγματικό και ζωντανό τόπο με μνήμες αιώνων. Ποτέ δεν θα μπορούσα να νιώσω τη μοναξιά με φιλικά φαντάσματα που με συντρόφευαν και μου έλεγαν αλήθειες.Μια νύχτα μόνος...  Επιτέλους ξημέρωσε. «Σκορπίζομαι αλλά δεν βαριέσαι. Δεν είναι απλά αργά, είναι πια χθες…» Και πώς να καταλάβει ο άλλος ότι από σένα δεν πέρασε ξώφαλτσα, δεν σε γρατζούνισε. Το τραύμα είναι διαμπερές. Δεν κτίζονται τα όνειρα με συνοπτικές διαδικασίες. Και οι καταδίκες χρειάζονται δίκες. Οι χαρακτηρισμοί της ευκολίας, ποτέ δεν απέδωσαν δικαιοσύνη. Από την τελευταία αλήθεια έχει μεσολαβήσει χρόνος ικανός, για έγκλημα και τιμωρία. Με το κενό του χρόνου, και με ένα όνειρο κτισμένο εγωκεντρικά, η σφαίρα περνάει απέναντι. "Χθες έβρεχε στη νύχτα μου".