Σ' αυτά που μας δίνουν ταυτότητα και στυλ

Κάθε φορά που αναγκάζομαι να γράψω για θέματα, που απασχολούν την τοπική μας κοινωνία, αισθάνομαι την ανάγκη να  επιστρέψω στην κοιλιά της μάνας μου. Η θλίψη δεν είναι για τα κάστρα, τους δρόμους και τα κτίρια, τα άλλοθί μας δηλαδή, αλλά "για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις". Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά». Στενοί ορίζοντες και η θάλασσα που μας κυκλώνει, μας βάζει τιμωρίες, εκατό φορές το ίδιο πράγμα και μαζί με την κόλλα αναφοράς, μας τυλίγουν και μας, σε ένα κομμάτι χαρτί.
Πάμε παρακάτω... 

Όχι που δεν υπάρχουν “νέα”, είναι που πάλιωσαν, πριν καν μου φανερωθούν, τα ξέρετε, τα ίδια… μόνο η τηλεόραση, τους αλλάζει την ημερομηνία λήξεως και τα πλασάρει για φρέσκα.

«Αν είχα μια αναπαυμένη, ψυχή, δεν θα ’γραφα ποτέ» είπε σε μια παλαιότερη συνέντευξή του, ο ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης. «Εάν θέλεις να είσαι κάθε μέρα ζωντανός, πρέπει να έχεις τις ιδιότητες που έχει ένα ποτάμι, να επαναστατείς συνεχώς στα πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου και πάνω σου, το ποτάμι εάν το περιορίσεις γίνονται πλημμύρες. Πρέπει να είσαι τόσο επαναστατικός και τόσο ήσυχος συγχρόνως».

Ε!  κάπως έτσι αντέξαμε, χωρίς πλημμύρες.  Με μεγάλη οικονομία δυνάμεων, προσπαθήσαμε να μη ξοδευτούμε λάθος, να μη χάσουμε μέσα στη φασαρία το σημαντικό.

Πάλι εδώ, γιατί η ψυχή είναι ανήσυχη. Με τα άκρως απαραίτητα. Απαλλαγμένοι  από όλα εκείνα τα περιττά μιας χρήσης και εφοδιασμένοι, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, με όλα εκείνα τα χρήσιμα, για μια ζωή.

Σ’ αυτά θα στηριχτούμε, που δεν ξεβάφουν με την πρώτη σταγόνα της βροχής,  που μας δίνουν, ταυτότητα και στυλ.  Σε αυτά που δεν τ’ ακούμε στις ειδήσεις.  Σ’ αυτά που έρχεται μια σιωπή  και μας τα ψιθυρίζει, όταν ο θόρυβος της τρέχουσας επικαιρότητας, μας καλεί να ακολουθήσουμε το συρμό.Με αυτόν  το βαρύ  οπλισμό των συναισθημάτων μας πορευόμαστε, αυτόν που μας επιτρέπει να διακρίνουμε τον εαυτό μας, όχι  μέσα στον καθρέπτη,  αλλά στα μάτια των άλλων.