Και όμως το μπλε είναι της θάλασσας

Δεν είναι που δεν έχω τίποτα να πω, είναι,  που θέλω πολλά, χάνω τη σειρά, μπερδεύω τις λέξεις, τα παρατάω. Αυτοί που γράφουν κάθε μέρα θα με καταλάβουν, υπάρχουν μέρες που νιώθεις αδυναμία να επικοινωνήσεις οι λέξεις, σου δημιουργούν διλήμματα, κατά πόσο είναι ικανές να εξάγουν το θυμό σου, είναι από τις μέρες που δεν σου χρειάζονται.

Μάρτυρας πολιτικού διαλόγου στην βουλή των Ελλήνων. 

Μόνο με μια αποστροφή του προσώπου μπορούσα να εκφραστώ , μια κίνηση του χεριού που δεν χαιρετάει, μια κλωτσιά, μια φτυσιά.
Παραμονή εθνικής επετείου. Για άλλη μια φορά το μπλε μου φέρνει αποστροφή, αποστροφή για τα όσα προηγήθηκαν. Αποστροφή, που στο βωμό του εθνικού ιδεώδους, εγκλημάτησαν, στέρησαν την ανθρώπινη ελευθέρια. Με χαλάει που το φορούν κάτι φασιστοειδή που το παίζουν δημοκράτες. Και όμως το μπλε είναι της θάλασσας και οι αποχρώσεις του, του ουρανού. Έτσι πεθαίνουν οι λέξεις.

Και όμως, σ’ αυτήν την επέτειο  τιμάμε τους νέους με τα «πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες». Δικαίως θα με ρωτήσει κάποιος. Τίποτα αισιόδοξο, τίποτα θετικό δεν φαίνεται στον ορίζοντα; Τόσες λέξεις κάθε μέρα για μαύρες περιγραφές; Είναι θέμα οπτικής. Από την δική μου, οι προβληματισμοί χρησιμεύουν σαν ενισχυτικό φωτισμού. Όσο περισσότερο μαύρο, τόσο περισσότερο φως. Χρησιμοποιώ το χειμώνα, έχοντας πάντα στο μυαλό μου την άνοιξη, ανάβω κεριά του επιταφίου για να υποδεχτώ το αναστάσιμο φως. Πως αλλιώς, θα μπορούσαμε να πορευτούμε; Πως αλλιώς θα βγει αυτή η ανηφόρα, αν εκεί στο τέρμα, δεν μας περίμενε ένα ποτήρι νερό; Και φως υπάρχει στον ορίζοντα… Για να μην ξεχνιόμαστε, είναι όλο αυτό το μαύρο που φαίνεται. Πίσω από τις λέξεις, που δεν χαϊδεύουν, κρύβεται η ζωή. Από εδώ πάνω φαίνεται καθαρά: 

Παραμονή εθνικής επετείου. «Σε αυτή τη γιορτή του έθνους και του λαού δεν υπάρχει χώρος για προδότες και για επιγόνους των προδοτών», έγραφε ο Στάθης στο «ναυτίλο», «αυτός που κρατάει τη σημαία είναι που της δίνει το νόημά της, άλλο η σημαία στα χέρια του Παπαφλέσσα κι άλλο στα χέρια ταγματασφαλίτη συνεργάτη των Ναζί. Άλλο η σημαία στα χέρια του αντάρτη παπά και του ελεύθερου πολιορκημένου στο Πολυτεχνείο κι άλλο στα χέρια του αληταρά που χαιρετά φασιστικά»