Προσοχή στους κήρυκες

Θα ξεκινήσουμε από μια απλοϊκή σκέψη, ποιο είναι το κίνητρο κάποιων που βάζουν  υποψηφιότητα; Το ερώτημα πηγάζει από την διαπίστωση της απουσίας, εκείνης της εσωτερικής ανάγκης για ανιδιοτελή προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Δεν βλέπω κάποιο φλογερό πάθος, απόρροια, κάποιων αξιών που τους επιστρατεύουν στη μάχη για έναν κοινό σκοπό.
Σε λίγο οι υποψηφιότητες θα πέφτουν βροχή και το παραπάνω ερώτημα, πιστεύω ότι θα είναι χρήσιμο για έναν γόνιμο προβληματισμό.

Τι γράφω... λες και βρίσκομαι ακόμα στην εποχή της αθωότητας, στα χρόνια της επανάστασης, λες και δεν έχω αντιληφθεί, ότι όσοι κάνουν τέτοιες σκέψεις, έχουν μείνει εδώ και εκεί, σαν ξεχασμένες σημαδούρες ανενεργών ηφαιστείων καταμεσής του ωκεανού που σκέπασε την Ατλαντίδα.
Σε λίγο θα γεμίσουμε κήρυκες, να υπόσχονται την καλύτερη ζωή,την ανάπτυξη του τόπου, τη διαφάνεια την ισονομία, το νοικοκύρεμα, “τη βασιλεία του ουρανού”. Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους σωτήρες. Προσοχή σ’ εκείνους που αναζητούν τα πλήθη, γιατί είναι ένα τίποτα μόνοι τους.